ธรรมะจากพระโปฐิลเถระ : หน้า 177/581

ธรรมะเพื่อประชll พระโปฐิลเถระ ๑๗๖ ท่านตัดสินใจออกปลีกวิเวกตามลำพังในป่า แต่เมื่อจะ ลงมือปฏิบัติ กลับไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดเลยคือ รู้มากยิ่งยากนาน ครั้นจะถามพระเณรในวัดก็เขินอาย เพราะเกือบทุกรูปล้วนเคย เป็นลูกศิษย์ของท่าน ท่านจึงออกเดินทางไปไกลถึงสองพันโยชน์ แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีผู้จำท่านได้ ตั้งแต่พระสังฆเถระ ไล่เรื่อยลง มาจนถึงพระนวกะ ต่างก็ปฏิเสธที่จะแนะนำธรรมะให้ท่าน เพราะรู้ว่าท่านเป็นพระธรรมกถึกผู้มีชื่อเสียงมาก และที่ท่าน เหล่านั้นได้บรรลุธรรมาภิสมัยก็เพราะอาศัยพระเถระเป็นอาจารย์ ดังนั้น ต่างเกรงว่าสิ่งที่แนะนำไปจะเป็นการเอามะพร้าวห้าว ไปขายสวน เมื่อไม่มีใครแนะนำ สุดท้ายท่านต้องยอมตนไปขอ ความรู้ภาคปฏิบัติกับสามเณรน้อยซึ่งอายุเพียง ๗ ขวบ แต่เป็น สามเณรอรหันต์ พระเถระเป็นผู้ทรงภูมิรู้ภูมิธรรมมาก แต่ท่าน ยอมทําตัวเหมือนเด็กอนุบาล เป็นนักศึกษาที่ดีมาก แม้สามเณร จะทดสอบให้ท่านเดินลงไปในสระน้ำ ท่านก็ไม่ได้ลังเลใจ ยอม ทำตามที่สามเณรบอกทันที สามเณรเห็นว่า พระโปฐิละเป็นผู้ว่าง่าย ยอมอยู่ในโอวาท แม้จะให้ไปกระโจนลงเหว หรือกระโดดเข้ากองเพลิง ท่านก็ ยอมทำตามทุกอย่าง สามเณรจึงให้ท่านกลับขึ้นมายืนที่ริมฝั่ง