ข้อความต้นฉบับในหน้า
ธรรมะเพื่อประชll
อนาถบิณฑิกเศรษฐี (เฮือกสุดท้ายของชีวิต)
๓๗๔
กระผมหนัก ท่านผู้เจริญ ลมเหลือประมาณเวียนศีรษะของ
กระผมอยู่ เหมือนกำลังถูกคนขันชะเนาะที่ศีรษะ ลมปั่นป่วน
ท้องของกระผม เหมือนคนฆ่าโค เอามีดคมๆ มาคว้านท้องให้
ทนทุกข์ทรมาน กระผมจึงทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เหมือนตัวเอง
กำลังเข้าไปสู่ความตายทุกขณะ ท่านผู้เจริญ ความร้อนในกาย
ของกระผมเหลือประมาณ เหมือนถูกย่างในหลุมถ่านเพลิง
กระผมจึงรุ่มร้อน ทนไม่ไหว เป็นไปไม่ไหว ทุกขเวทนาของ
กระผมหนัก กําเริบอยู่ตลอดเวลา คงจะมีชีวิตสืบต่อไปอีกไม่นาน"
พระเถระให้กําลังใจท่านว่า “ดูก่อนคฤหบดี ความแก่
ความเจ็บ ความตายเป็นเรื่องธรรมดา ความตายต้องย่างกราย
เข้ามาหาเราไม่วันใดก็วันหนึ่ง ขอให้ท่านพึงพิจารณาว่า เรา
จักไม่ยึดมั่นจักษุ และวิญญาณที่อาศัยจักษุจักไม่มีแก่เรา จึง
สําเหนียกอย่างนี้ว่า เราจักไม่ยึดมั่นโสต และวิญญาณที่อาศัยโสต
จักไม่มีแก่เรา เราจักไม่ยึดมั่นมานะ และวิญญาณที่อาศัยฆานะ
จักไม่มีแก่เรา เราจักไม่ยึดมั่นซิวหา และวิญญาณที่อาศัยชิวหา
จักไม่มีแก่เรา เราจักไม่ยึดมั่นกาย และวิญญาณที่อาศัยกาย
จักไม่มีแก่เรา พึงสำเหนียกอย่างนี้ว่า เราจักไม่ยึดมั่นมโน และ
วิญญาณที่อาศัยมโนจักไม่มีแก่เรา ดูก่อนคฤหบดี ท่านจึง
สําเหนียกไว้อย่างนี้เถิด”