ความสำคัญของบุญในพุทธศาสนา : หน้า 542/581

ธรรมะ ประชll วิสาขามหาอุบาสิกา (ผู้ถึงฝั่ง นิพพาน) ๕๔๑ มหาปนาทะในอดีตชาตินั้นอยู่ตรงไหน” พระภัททชิกราบทูลว่า “จมอยู่ในน้ำข้างล่างนี้พระเจ้าข้า” จากนั้นท่านก็ดำลงไปในน้ำด้วยฤทธานุภาพ แล้วเกี่ยวเอายอด ปราสาทขึ้นมาด้วยหัวแม่เท้า ปราสาทซึ่งสูง ๒๕ โยชน์ได้โผล่ พ้นจากน้ำ และลอยขึ้นไปในอากาศ แสดงให้หมู่ภิกษุสงฆ์ และ มหาชนได้เห็นว่า นี่เป็นปราสาททองของท่านในสมัยที่เคยเป็น พระราชา และท่านได้เสวยสุขอยู่ในปราสาทหลังนี้ ประหนึ่ง อยู่บนสรวงสวรรค์ จากนั้นพระเถระได้ปล่อยให้ปราสาทจมลง ไปในแม่นํ้าคงคาตามเดิม สาเหตุที่ยังไม่อันตรธานหายไป เนื่องจากเทพบุตรซึ่งเคยร่วมสร้างบุญกับท่าน ในสมัยที่เป็น ช่างสานสองพ่อลูกนั้น จะมาอุบัติเป็นพระราชานามว่า สังขะ ปราสาทนั้นจักตั้งขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งเพื่อรองรับการบังเกิดขึ้น ของพระราชาสังขะ เพราะฉะนั้นจึงยังไม่อันตรธานไป พระพุทธองค์ตรัสว่า สมัยที่ภัททชิกุมารเป็นพระเจ้า มหาปนาทะ พระนางสุเมธาเทวีคือ มหาอุบาสิกาวิสาขา ส่วน พระองค์เป็นท้าวสักกะจอมเทพ เราจะเห็นว่า การที่พระเถระ ท่านเป็นผู้เข้าถึงความเต็มเปี่ยมของชีวิตทั้งทางโลกและทางธรรม ก็เพราะท่านสร้างบุญมิได้ขาด เป็นผู้ไม่เคยว่างเว้นจากการ สั่งสมบุญ เพราะบุญเท่านั้นที่จะยกฐานะของท่านจากปุถุชนคน ธรรมดาให้มาเป็นพระอริยเจ้า บุญกุศลได้คอยประคับประคอง