ธรรมะและความตาย : หน้า 335/581

ธรรมะเพื่อประชll กิสาโคตมีเถรี ๓๓๔ แล้วสูญสลายไปในที่สุด ความเสื่อมเกิดขึ้นตลอดเวลา สืบเนื่องติดต่อกันจนเรา สังเกตไม่ออก จะเป็นความงดงามของร่างกายก็เสื่อม สติปัญญา ก็เสื่อม ความแจ่มใสของดวงตาก็เสื่อม อวัยวะทุกส่วนของเรา ต่างต้องเสื่อมไปหมด ทั้งภายนอกและภายใน แล้วในที่สุดก็น่า ไปสู่ความตาย สักวันหนึ่งตัวเราเองต้องตาย คนอื่นก็ต้องตาย จะช้าหรือเร็วต้องตายทั้งนั้น ไม่มีใครที่จะไม่ตาย ความตาย ทำให้เกิดการพลัดพราก ทั้งจากร่างกาย จากทรัพย์สมบัติ หรือ จากคนที่เรารัก เพราะฉะนั้น เราควรนึกถึงความเป็นจริงของชีวิตเช่นนี้ เพื่อจะได้ไม่ประมาทว่าเรายังมีชีวิตอยู่อีกนาน แล้วผัดวัน ประกันพรุ่งในการสร้างความดี กลับไปหลงมัวเมาในชีวิต ใน ความเป็นหนุ่มเป็นสาว ลุ่มหลงในลาภ ยศ สรรเสริญ มัว เพลิดเพลินอยู่ในโลก ถ้าเราปล่อยวาง และทําความเข้าใจในสิ่ง เหล่านี้ได้ โดยนึกว่าตัวเราและคนอื่นๆ ต่างจะต้องตายอย่าง แน่นอน เราจะตายวันไหน เมื่อไร อย่างไร ที่ไหน ไม่มีใครกำหนดได้ แล้วลองถามตนเองดูว่า ทุกวันนี้เรามีชีวิตอยู่เพื่ออะไร เราจะ พบค่าตอบว่าเรามีชีวิตอยู่เพื่อจะแสวงหาสิ่งที่มีคุณค่ามากที่สุด เพื่อให้ชีวิตของเรามีความสุขที่แท้จริง ไม่ให้มีความทุกข์เจือปน