ประวัติศาสตร์และอารยธรรมอินเดียก่อนพุทธกาล : หน้า 24/249

แนวคิด 1. อินเดียเป็นแหล่งกำเนิดอารยธรรมลุ่มแม่น้ำสินธุที่เก่าแก่ มีประวัติศาสตร์ยาวนาน กว่าห้าพันปี อินเดียในยุคโบราณเป็นอนุทวีปรูปสามเหลี่ยมหัวกลับอยู่ทางใต้ของทวีปเอเชีย เพราะเหตุที่อินเดียมีภูมิประเทศและภูมิอากาศที่แตกต่างหลากหลาย อินเดียจึงกลายเป็น ดินแดนแห่งความแตกต่าง ทั้งในด้านวิถีชีวิตผู้คน แบบแผนทางสังคม รวมถึงมิติในทางศาสนา 2. ประวัติศาสตร์อินเดียเริ่มต้นในยุคอารยธรรมลุ่มแม่น้ำสินธุ เมื่อราว 2-3 พันปี ก่อน พุทธศักราช โดยมีเมืองฮารัปปาและโมเฮนโจ ดาโร เป็นแหล่งศูนย์กลางอารยธรรมที่สำคัญ ซึ่ง สะท้อนให้เห็นถึงความเจริญของสังคมเมืองในยุคนั้นก่อนที่จะล่มสลายลงเมื่อชนเผ่าอารยันเข้ามา โดยชาวอารยันได้ผสมกลมกลืนเอาวัฒนธรรมดั้งเดิมไว้ แล้วสร้างอารยธรรมใหม่ของตนขึ้นมา อย่างแข็งแกร่ง 3. หลังจากชาวอารยันเข้ามาสู่อินเดียแล้ว ก็ได้จัดระบบระเบียบของคนในสังคมเสียใหม่ ด้วยระบบวรรณะ 4 ตามฐานะและหน้าที่ เพราะเกรงว่าจะผสมปนเปกับชนพื้นเมืองซึ่งถือเป็น ชนชั้นต่ำ ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของการแบ่งชนชั้นวรรณะอย่างรุนแรงในเวลาต่อมา โดยมีพราหมณ์ เป็นกลุ่มวรรณะสูงสุดที่เชื่อว่าสามารถติดต่อกับเทพเจ้าได้โดยตรง และยังป็นผู้นำประกอบ พิธีบูชายัญเทพเจ้าซึ่งล้วนเกี่ยวเนื่องกับธรรมชาติ ภายหลังต่อมาจึงพัฒนาไปเป็นศาสนา พราหมณ์ ยึดมั่นอยู่ในคัมภีร์พระเวท และนับถือพระพรหมว่าเป็นเทพเจ้าสูงสุด รวมทั้งดำเนิน ชีวิตตามหลักอาศรม 4 เพื่อให้บรรลุโมกษะหรือความหลุดพ้น วัตถุประสงค์ 1. เพื่อให้นักศึกษามีความรู้ความเข้าใจในสภาพเศรษฐกิจและการปกครองในสมัย พุทธกาล เพราะเป็นสิ่งแวดล้อมที่สำคัญซึ่งมีอิทธิพลต่อการกำหนดบทบาทและรูปแบบของ พระพุทธศาสนา 2. เพื่อให้นักศึกษามีความรู้ความเข้าใจในประวัติและคำสอนของเจ้าลัทธิทั้ง 6 อันเป็นลัทธิ ร่วมสมัยยุคพุทธกาล ซึ่งจะเป็นประโยชน์ต่อการนำมาเปรียบเทียบกับคำสอนของพระสัมมา สัมพุทธเจ้า และจะพบสาเหตุสำคัญที่ทำให้พระพุทธศาสนามีความโดดเด่นเหนือลัทธิเหล่านี้ เมื่อครั้งพุทธกาล สังคม อินเดีย ก่ อ น ยุ ค พุ ท ธ ก า ล DOU 15