ธรรมะเพื่อประชาชน: บทเรียนจากความยากลำบาก : หน้า 116/593

ธรรมะเพื่อประชาช ทำให้ถูกหน้าที่ ๑๑๕ คนอื่นหนีไปหมดแล้ว จึงเข้าไปกราบทูลพระราชาแต่เช้าตรู่ เพื่อให้พระราชาส่งพวกอ้ามาตย์ไปจับพราหมณ์ที่มีลักษณะ ดังกล่าว พวกอ่ามาตย์ไปหาแล้ว ก็กลับมากราบทูลว่า “ทั่วทั้ง เมืองไม่มีพราหมณ์ลักษณะตามที่ต้องการ มีแต่ท่านปุโรหิต เท่านั้น คนอื่นๆ ไม่มีลักษณะเช่นนี้เลย” พระราชาจึงรับสั่งว่า “เราไม่อาจฆ่าปุโรหิตได้” พวกอำมาตย์จึงกราบทูลว่า “ข้าแต่ องค์ผู้สมมติเทพ เพราะท่านปุโรหิตเป็นคนกำหนดฤกษ์ยาม ถ้าไม่ทำในวันนี้ อัปมงคลอาจเกิดขึ้นแก่พระองค์ได้ หาก บ้านเมืองไม่มีประตู ข้าศึกก็จะได้โอกาสมาโจมตี ดังนั้นเราจึง จําเป็นต้องฆ่าปุโรหิตนี้ ในสมัยนั้น พระโพธิสัตว์เสวยพระชาติเป็นอุปปุโรหิต ชื่อตักการิยะ ซึ่งเป็นลูกศิษย์ของปุโรหิต พระโพธิสัตว์จึงไปที่ ประตูเมืองพร้อมด้วยราชบุรุษ สั่งให้ขุดหลุมในที่จะตั้งพระทวาร และให้จึงม่านล้อมรอบอ่าง ตัวท่านได้เข้าไปอยู่ในม่านกับปุโรหิต ปุโรหิตมองดูหลุมแล้วได้แต่ทอดถอนใจ เพราะรู้ว่าความตาย ใกล้เข้ามาแล้ว จึงรำพึงว่า “เราเป็นผู้ยัดเยียดความฉิบหายให้ ผู้อื่น แต่ผลสุดท้ายกลับตกมาสู่เราเอง” พระโพธิสัตว์ฟังดังนั้น จึงบอกว่า เรื่องนี้ไม่ใช่เพิ่งเกิดขึ้น แม้ในอดีตก็เคยเกิดมาแล้ว จากนั้นท่านได้เล่าเรื่องในอดีตว่า