กระแสแห่งกรรม: ชีวิตและกรรม : หน้า 457/593

กระแสแห่งกรรม (๑) ๔๕๖ อิ่มท้องสักวันเดียวจนถึงวันจะตาย จึงได้กินอิ่ม คือได้กินรกคน อิ่มท้องอยู่วันหนึ่ง ถัดจากเกิดเป็นยักษ์ ก็ไปเกิดเป็นสุนัข ๕๐๐ ชาติ แม้เมื่อเกิดเป็นสุนัข จะได้กินรากอิ่มท้องวันเดียวในวัน สุดท้ายของชีวิตเท่านั้น จุติจากเป็นสุนัข ก็มาเกิดในตระกูลคนเข็ญใจตระกูล หนึ่งในแคว้นกาสี มีนามว่า มิตตพินทุกะ นับตั้งแต่วันที่เกิดมา ตระกูลก็ยิ่งยากจนหนักลงไปอีก แม้แต่น้ำและปลายข้าวครึ่ง ท้องก็ไม่เคยได้ ด้วยเหตุนี้พ่อแม่ของเขาไม่สามารถจะทนทุกข์ อันเกิดแต่ความอดอยากได้ จึงพูดว่า “ลูกเอ๋ย เจ้าจงไปหากินเอง เถิด” เมื่อมิตตพินทุกะไม่มีที่พักอาศัย ก็ท่องเที่ยวไปจนถึงเมือง พาราณสี ในสมัยนั้น พระโพธิสัตว์เสวยพระชาติเป็นอาจารย์ ทิศาปาโมกข์สอนศิลปะแก่มาณพ ๕๐๐ สมัยนั้นชาวเมือง พาราณสีให้ทุนศึกษาแก่คนเข็ญใจ ให้มีโอกาสศึกษาศิลปะ เด็กคนนี้จึงมีโอกาสได้ศึกษาศิลปะ แต่ด้วยความเป็นเด็กที หยาบกระด้าง ไม่อยู่ในโอวาท เที่ยวชกต่อยเกะกะไปทั่ว แม้พระโพธิสัตว์จะตักเตือนสั่งสอนก็ไม่เชื่อฟัง เมื่อเจริญเติบโต ขึ้นจึงเป็นคนโง่เขลา วันหนึ่ง เขาหนีเที่ยวไปถึงหมู่บ้านชายแดน ตำาบลหนึ่ง ได้รับจ้างเป็นคนส่งข่าวให้ชาวบ้านเลี้ยงชีวิต และได้