ความเข้าใจเกี่ยวกับตอแห่งวัฏฏะ : หน้า 161/593

ตอแห่งวัฏฏะ ๑๖๐ เป็นของสูญเปล่า บุญบาปไม่มี หรือมีความเห็นว่า เหตุหรือ ปัจจัยที่ทําให้สัตว์เศร้าหมองหรือผ่องใสนั้นก็ไม่มีเช่นกัน สัตว์ทั้งหลายไม่มีการประกอบเหตุ ไม่มีปัจจัย จะบริสุทธิ์ก็ บริสุทธิ์เอง จะเศร้าหมองก็เศร้าหมองเอง โดยไม่ต้องทําสิ่งใด บางพวกมีความเห็นว่า สัตว์ทั้งหลายในโลกนี้เกิดมา ต่างมีชีวิต เพียงแค่ชาติเดียว ตายไปแล้วสูญ ไม่ต้องเกิดอีก ความเห็นเช่นนี้ พระพุทธองค์ตรัสเรียกว่า มิจฉาทิฏฐิ ความเห็นผิดนี้ มีโทษมากยิ่งกว่าอนันตริยกรรม ซึ่งหาก ผู้ใดไปพลั้งเผลอทำอนันตริยกรรม จะห้ามสวรรค์ห้ามนิพพาน ตายไปแล้วต้องตกอเวจีมหานรก ทุกข์ทรมานแสนสาหัส อนันตริยกรรมมี ๕ อย่าง คือ ฆ่าบิดา ฆ่ามารดา ฆ่าพระอรหันต์ ทําร้ายพระสัมมาสัมพุทธเจ้าให้ห้อพระโลหิต และทำสังฆเภท คือทําสงฆ์ให้แตกแยกกัน ทั้ง ๕ อย่างนี้จัดเป็นครุกรรมหรือ กรรมหนัก ท่านกล่าวว่าทำให้สัตว์ผู้กระทำตกนรกอเวจีนานถึง ๑ กัป ฉะนั้นอนันตริยกรรมยังมีกำหนดเวลารับโทษ จุดสิ้นสุด ยังมีปรากฏ คือเมื่อชดใช้กรรมหมดก็ยังมีโอกาสกลับมาเกิด เป็นมนุษย์สั่งสมบารมีได้อีก แต่มิจฉาทิฏฐิมีโทษมากกว่านั้นอีก คือ ไม่สามารถกำหนดระยะเวลาการชดใช้กรรมได้ว่า จะสิ้นสุด เมื่อใด เมื่อละโลกไปแล้ว โลกันตนรกจะดึงดูดไปทันที