ธรรมะเพื่อประชาชน: เทพบุตรมาร (๓) : หน้า 502/593

ธรรมะเพื่อประชาชน เทพบุตรมาร (๓) ๕๐๑ เมื่อพญามารถูกผูกมัดติดกับภูผาบรรพต ใจก็รันทด เศร้าสร้อยที่ต้องจากทิพยวิมานของตน มาทนทุกข์ทรมานแสน สาหัส เมื่อเริ่มคลายความพยศโหดร้าย จึงเริ่มหวนนึกถึง พระพุทธคุณ ด้วยการกล่าวรำพันออกมาว่า “เมื่อพระพุทธองค์ ทรงสถิตเหนือรัตนบัลลังก์ภายใต้มหาโพธิบัลลังก์ ข้าพระบาท เกิดความริษยาขว้างจักราวุธอันคมกล้า สามารถตัดวชิร บรรพตให้ขาดลงได้ แต่ทรงอาศัยพระพุทธานุภาพ จักรนั้นก็ กลายเป็นพวงดอกไม้บูชา อาวุธทั้งหลายที่บริวารของข้า พระบาทขว้างไป ก็กลับกลายเป็นพวงบุปผาชาติตกลงมายัง พื้นพสุธา ข้าพระบาทผู้ชื่อว่ามาราธิราช ก็ถึงแก่ความพ่ายแพ้ ขอพระองค์จงทรงเป็นที่พึ่งแก่ข้าพระองค์ในกาลบัดนี้เถิด แต่ ปางก่อน ข้าพระองค์ได้หลงผิดไปทําอันตรายพระชินสีห์ แต่พระพุทธองค์ไม่เคยทำโทษข้าพระองค์แม้เพียงน้อยนิด มาบัดนี้ สาวกของพระองค์ช่างไม่มีความกรุณาเอาเสียเลย ทรมานให้ ข้าพระองค์เสวยทุกข์ทรมานแสนสาหัสถึงปานนี้ พญามารวสวัตดียิ่งคิดก็ยิ่งโศกเศร้า คิดพลางกระทืบ บรรพตภูผาเสียงดังสนั่น พลางรำพันขึ้นว่า “หากข้าพเจ้ามี กุศลสมภารได้สั่งสมบุญเอาไว้ ในอนาคตกาลขอให้ข้าพเจ้าได้ เป็นพระพุทธเจ้าผู้มีมหากรุณาต่อสัตว์อันไม่มีประมาณด้วยเถิด” เมื่อพญามารเปล่งวาจาปรารถนาพุทธภูมิเช่นนั้น พระมหาเถระ