ธรรมะเพื่อประชาชน: การสร้างความรักและการมีศีลในชีวิต : หน้า 242/593

ธรรมะเพื่อประชาช วิธีทำตนให้คนอื่นรัก ๒๔๑ เป็นปกติ และทำงานที่เป็นหน้าที่ของตน คำว่า ศีล นั้น โดยความหมาย คือ ภาวะความเป็นปกติ ของมนุษย์ทุกคน ผู้มีศีล คือ ผู้ที่ประพฤติสุจริตทางกายและวาจา อย่างน้อยต้องเป็นผู้มีศีล ๕ เป็นปกติ ถ้าเป็นสามเณรก็มีศีล ๑๐ เป็นพระภิกษุต้องรักษาศีล ๒๒๗ ข้อ ให้บริสุทธิ์บริบูรณ์ไม่ให้ ด่างพร้อยแม้แต่นิดเดียว และควรทำศีลนั้นให้เจริญยิ่งขึ้นไป ให้เป็น “อธิศีล” ซึ่งแปลว่า ศีลอันยิ่ง เป็นศีลที่เห็น ไม่ใช่ศีล ที่สักแต่ว่ารู้จักเพียงอย่างเดียวเท่านั้น เราจะเห็นดวงศีลได้ต้องหมั่นประพฤติปฏิบัติธรรม จนกระทั่งใจหยุดนิ่งถูกส่วนตรงศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ ทำใจ ให้หยุดให้นิ่งอยู่ตรงนั้น เมื่อใจถูกส่วนจะเห็นดวงธัมมานุปัสสนา สติปัฏฐาน ใสบริสุทธิ์เท่าฟองไข่แดงของไก่ หยุดต่อไปตรงกลาง ดวงธรรมนั้น จะเห็นดวงศีลผุดซ้อนขึ้นมา เป็นดวงใสบริสุทธิ์ เป็นศีลเห็น คือ เห็นเป็นดวงเกิดขึ้นมา ถ้าศีลนั้นบริสุทธิ์ก็เห็น ว่าบริสุทธิ์ ศีลไม่บริสุทธิ์ก็เห็นว่าไม่บริสุทธิ์ ใสสว่างหรือมัวหมอง เพียงไหนก็เห็นได้ด้วยใจของเราเอง ถ้าเราประพฤติปฏิบัติได้จนถึงอธิศีล เห็นเป็นดวงใสแจ่ม อยู่ตลอดเวลา จะมีแต่ความสุขกายสุขใจ ไม่ต้องฝืนใจหรือ พยายามข่มใจ รักษาศีลอย่างมีความสุขไม่เคร่งเครียด มีหน้าตา