ธรรมะเพื่อประช: กำเนิดสุริยคราส : หน้า 356/593

ธรรมะเพื่อประช กำเนิดสุริยคราส ๓๕๕ สุริยวิมานเป็นประหนึ่งถูกกลืนเข้าไปในมหานรก ๓๐๐ โยชน์ เทวดาที่สถิตอยู่ในวิมานถูกความกลัวครอบงำ ต่างพากันร้อง เสียงระงม บางครั้งราหูก็เอามือบังวิมาน บางทีก็อมไว้ในปากเล่น คราวหนึ่งสุริยวิมานถูกราหูบดบังแล้ว สุริยเทพบุตรพลัน ระลึกถึงพระผู้มีพระภาคเจ้า จึงกล่าวขอความช่วยเหลือว่า “ข้าแต่พระพุทธเจ้าผู้แกล้วกล้า ขอความนอบน้อมจงมีแด่ พระองค์ พระองค์เป็นผู้หลุดพ้นแล้วในธรรมทั้งปวง ข้า พระองค์ถึงฐานะอันคับขัน ขอพระองค์จงเป็นที่พึ่งแก่ข้า พระองค์ด้วยเถิด” ด้วยพระมหากรุณาธิคุณ พระผู้มีพระภาคเจ้า จึงตรัสบอกอสุรินทราหูว่า “สุริยเทพบุตรได้ถึงตถาคตผู้เป็น พระอรหันต์ว่าเป็นที่พึ่ง ดูก่อนราหู ท่านจงปล่อยสุริยะเถิด สุริยะใดเป็นผู้ส่องแสง กระทำความสว่างในที่มืดมิด มีสัณฐาน เป็นทรงกลม มีเดชสูง ดูก่อนราหู ท่านจงปล่อยสุริยะผู้เป็นบุตร ของเราตถาคตเถิด” เมื่อพระพุทธเจ้ารับสั่งเช่นนั้น อสุรินทราหูก็ปล่อย พระอาทิตย์ แต่ก็ยังคิดสนุกอีกเหมือนเดิมอยู่นั่นแหละ บางครั้ง ก็ไปจับพระจันทร์เอาไว้ ไม่ให้จันทเทพบุตรส่องแสงได้ตามปกติ จันทเทพบุตรก็เข้ามาขอความช่วยเหลือจากพระผู้มีพระภาคเจ้า พระพุทธองค์ก็ใช้พุทธานุภาพรับสั่งให้ปล่อยพระจันทร์จาก ความมืดเช่นเดียวกัน