ความสัมพันธ์ในภาษาไทย : หน้า 109/228

ประโยค - อธิบายความสัมพันธ์ เล่ม 2 - หน้า 108 ปรกฏในที่มา ต่าง ๆ สุข, อสู, ยุคเม, เว, หฺา (๑๓๗๕): อโค, ออก (๔๕๕๐); ตุ (๒๒๙๙) เหล่านี้ หมายถึงไม่มีความหมายอะไร. ปรกฏในคาถา วจนาลิงการ วจนิลิสฎภิษะ เรียกใน เวยากรณ์ปฏิ (๕) สมภโย บอกอรรถ คือ ความพร้อมกันมี ๒: ทพพ- สมภโย เข้ากับนาม ๑ กริยาสมภโย ชั่วกับกริยา ๑. สทัท, สห = พร้อมม. สมวายในที่มีกำต่าง ๆ สม, อมา ('สห, สทู่ิ สม, อมา.' ๑๒๓) = กับ พร้อม. (๒) ปฏิสาร บอกอรรถ คือ ความห้าม. น ไม่, โน ไม่, มา อย่าง (เป็นพื้น). ปฏิสารในที่มีกำต่าง ๆ อ, ออ, นหิ. (นิสฺสฺถวดฺวล บอกอรรถ คือ ปฏิสร ๑๑๔๕). หมายเหตุ: ในวิจิกาทส่วนคัฬยศัพท์กัลว, อว, วินา เป็นบทบอกปฏิสร ซึ่งหมายความรวมถึงอารมณวัจ ซึ่งใน ภายสัมพันธ์ตอนต้น ที่ว่าไว้บิจกา แสดงแยกประเภทเป็นปฏิสร หมวด ๑ อารมณ หมวด ๑ วินา เรียกเป็นกรวิริยาสะกถาได้. (๓) อิติ สัพฑ์ ก. อกาโร อมข้อความ เนื่องกับกริยา = ว่า ...... ดังนี้.