อธิบายความสัมพันธ์ เล่ม ๒ - หน้า 164 : หน้า 165/228

ประโยค - อธิบายความสัมพันธ์ เล่ม ๒ - หน้า 164 กิริยาพากย์คำ : ภควโต ภิกขุสูงปริวิตรสุด สาเทภี ปิณฑาย ปริสนาเกล นครโต นิจกขุนโต ๆ เป ๆ พากย์ : สตฆา อคเธาวุ อุตตโน เดน อมาสิ. พากย์ที่ 3 สตุกา เตน อปรินฺฺภูมิณ กวฺวา ฐุดฺกาถิ ปริโจณณ กวฺวา ทุสนฺโนโต เอวมาณ. [ อญฺญตรปริสล. ๗/๑๓๓ ] "พระศาสดามื่อรงแสดงอภิสัญญวันก็นับว่าไชทำให้ไม่บริสุทธิ์แล้วทำให้บริสุทธิ์ จึงวิตร อย่างนี้." กิริยาพากย์คำ : สตุกา เตน อปรินฺฺภูมิณ กวฺวา ฐุดฺกาถิ ปริโจณณ กวฺวา ทุสนฺโนโต. (กิริยาพากย์ขั้นใน : เตน อปรินฺฺภูมิณ กวฺวา ฐุดฺ-) พากย์ : เอวมาท. ข้อความเหตุ : ก. สมานกาลิยา, กิริยาวลีเสนาและอภินันทกรียา ในกิริยาที่ทำพร้อมกัน ไม่ตัดแยกเป็นกิริยาพากย์คำต่างหาก. ข. ตอนที่เรียกว่าพากย์นั้น แท้จริง ก็เป็นตอนหนึ่งของพากย์ (พากย์ แต่เป็นตอนที่ สุดของพากย์ ท่านใช้รอยาคุมพายงค์ จึงเรียกว่าพากย์. หลักสังเกตบทธ (๑๙) ในการควบคุมบททั้งหลายเข้าเป็นพากย์ดังนี้ จำต้องรำงบ ไหนเนื่องบบทไหนตามความ ไม่เช่นนั้นก็ผูเอาให้ลูกไม่ได้. ทางที่ จงให้รู้วาบไหนเนื่องกับบทไหนนั้น เหลาเพื่อให้เข้าใจง่ายก็อคือ การ