ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค - อธิบายความสัมพันธ์ เล่ม 2 - หน้าที่ 14
ภาษิโก และ เจตสิก ในที่นี้ เป็นคุณทที่ใช้ในฐานะเป็นนามนามได้ พึงอธิบายอันด้วยเรื่องนี้ในอธิบายเล่ม ๑.
บางอาจารย์บอกสัมพันธว่า ภาษิโก วิสุทะ ของ ปริทาโก (บทหนึ่ง). เจตสิโก วิสุทะ ของ ปริทาโห (บทหนึ่ง). ภาษิโก) ปริทาโห (เจตสิโก) ปริทาโห วิสุทะ ของ ทวิวิโร ปริทาโห. เพราะถือหลักว่า เรียกว่า สรุป ต่อเมื่อมีเขียนเป็นทุจจวะนะ, ถ้าเป็น เอกวะนะ เรียกว่า วิสาสกิจ.
อ. ที่ ๒ เทว สนูเจนา กุมสนุโนโย จ ปุจฉสนุโย จ. [เพดกัสสุตตดร. ค/๖๒] "ความสั่งสม ท. ๒ คือ ความสั่งสอนคือ กรรมว. ความสั่งสือปัจจัย"
กมุณสนุนิโด จ ปุจฉสนุนิโโล จ ปทวาย เทว สนูเจนา ตุฏฐิ สรุปวิสาสกิจ. อ. มีลักษณะเดียวกันกับ อ. ต้น. [๑] บทสรุปนี้ในโยชนานิ เรียกว่า ลิงค์ตะ อุ:-
วิภูกโจ จ วิจโร จ ปิดิ จ สุขฺญา เอกคุตตา จาติ อิมติ สหติ วิภูกจาริปีติสุขเอกคุตตาสิทธิ. [อ. วี. ปรมปิรฺโญ- เทน. น. ๘๕] "จิตที่ประกอบด้วยธรรมเหล่านี้ คือ วิดท ๑ วิจาร ๑ ปีติ ๑ สุข ๑ เอกคุตตา ชื่อวิตกจิตวิรามีสุขเอกคุตตาสัตดิ" โยชนตฺ/๔/๕๐ว่า วิดก....เอกคุตตา ฯติ ปฏิญฺบ้างลิงฺตโก. อติติ (ปั๋) อมิที ปลาสุติ ปสุกฺสุ ปิติ. อิมติ (ปั๋ท)