การแสดงสัมพันธฺ์ อธิบายวากยสัมพันธ์ เล่ม 2 หน้า 159
หน้าที่ 159 / 228

สรุปเนื้อหา

บทนี้นำเสนอหลักการและวิธีในการแสดงความสัมพันธ์ระหว่างบทในวรรณกรรม โดยชี้ให้เห็นถึงความสำคัญของการรู้จักเชื่อมโยงบทต่าง ๆ เพื่อเข้าใจเนื้อหาอย่างลึกซึ้ง การศึกษาเกี่ยวกับสัมพันธฺ์ช่วยให้เราสามารถเข้าใจถึงเนื้อหาและแนวคิดที่ถูกนำเสนอในผลงานอย่างมีประสิทธิภาพ ที่นี่เสนอวิธีการวิเคราะห์และชื่อเรียกในการเรียนสัมพันธ์เพื่อการสื่อสารที่ดียิ่งขึ้น รวมทั้งการใช้ภาษาที่ชัดเจนในการถ่ายทอดความหมาย นอกจากนี้ยังมีการกล่าวถึงความสำคัญของการเข้าใจบทที่มีความเนื่องสัมพันธ์เพื่อไม่ให้เกิดความสับสนในการเรียนรู้เนื้อหา.

หัวข้อประเด็น

- หลักการเรียนรู้
- การวิเคราะห์บท
- ความสำคัญของความสัมพันธ์

ข้อความต้นฉบับในหน้า

ประโยค - อธิบายความสัมพันธ์ เล่ม 2 - หน้า 158 หลักสัมพันธ์ ๑๔. ในการแสดงสัมพันธฺ์ มีหลักที่ควรทราบต่อไปนี้ :- หลักทั่วไป (๑) ในวิวภาคที่ ๓ ส่วนว่าด้วยสัมพันธฺ์ตอนต้นว่าด้วยวิธีสัมพันธฺ์ว่า " บททั้งหลายในพากย์ก็ดี ในพากย์ก็ดี ย่อมมีความเนื่องสัมพันธ์กัน การเรียนรู้ว่าบทไหนเนื่องกับบทไหน เรียกว่ารู้ความสัมพันธ์ ความสำคัญ ก็เพื่อให้รู้ว่าการเนื่องกันของบทเหล่านั้นอย่างเดียว จะรู้จักชื่อสังเวปหรือผิดพลาดไม่เป็นประมาณนัก แม้ในคัมภีร์โยชนา พระวินัยและพระอริธรรมก็ขอนอบชื่ออย่างสังเวป ในที่นี้จะดำเนินตามอย่างนั้นบ้าง" ความสำคัญ จะได้แสดงหลักการเรียนสัมพันธ์ไว้ทั้งหมด (๒) คำพูดในวิเคราะห์แบ่งเป็น ๓ คือ บท, พากย์, ทำนองบททั้งหลายในพากย์ก็ดี ในพากย์ก็ดี ย่อมมีความเนื่องถึงกันสิ้น การเรียนให้รู้ว่าบทไหนเนื่องกันบทไหน เรียกว่เรียนสัมพันธ์ ต้องอาศัยเข้าใจความเป็นสำคัญ ส่วนชื่อเรียกต้องจำให้ได้ (๓) ท่านว่า อุด โอวโธ อญฺญสุภา โต "ความหมายรู้กันได้ด้วยอักษรคือ ภาษา " เพราะฉะนั้น ทางที่จะแจ้งความต้องการรู้ทางา เหมือนอย่างที่คนพูดรู้ความกัน ก็เพราะพูดฟังปาปกัน จะสามารถรู้
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More