การตีความภาษาธรรมในพระพุทธศาสนา อธิบายวากยสัมพันธ์ เล่ม 2 หน้า 187
หน้าที่ 187 / 228

สรุปเนื้อหา

บทความนี้วิเคราะห์การใช้ภาษาธรรมในพระพุทธศาสนา โดยเน้นไปที่ความหมายของคำว่า สูมยฺ ซึ่งเป็นภาษาที่ใช้ในการสอนของพระพุทธเจ้า และ อสุภามคฺ ซึ่งเป็นภาษาที่นอกเหนือจากนั้น รวมถึงกล่าวถึงความสำคัญและการนำไปใช้ในการสื่อสารเนื้อหาธรรมะ นอกจากนี้ยังมีการพูดถึงความแตกต่างระหว่างภาษาสองแบบนี้และความหมายที่อยู่เบื้องหลังอีกด้วย dmc.tv

หัวข้อประเด็น

-การใช้ภาษาธรรม
-ความหมายของ สูมยฺ
-ความหมายของ อสุภามคฺ
-การสื่อสารในพระพุทธศาสนา

ข้อความต้นฉบับในหน้า

ป. ทิ หนา ๑๕๔). อรรถกถา [ป. ทิ. หน้า ๑๕๔] แก่ว่า อนุ วตฺตุโพ. อุ. ที่ ๖ สูมยฺ จาฏิ [อุ ปิจฺ] อนฺน. ๑/๑/ ญาณอันสำเร็จด้วยสุดๆ: อรรถกถา [สท. ป. หนา ๑๕] แก่ว่า สูมยฺ เป็น ปัจฉิตตวามนะ (ปฐมนิภวิภคติ) ความว่า สูมยฺ จาฏิ, ท่านอ้าง น หว่า วตฺตูโพ, วนุปปคุมเพฺยามา ผสฺติคุณ, นฺติฺ อุตตาราม เป็นอาทิ. อ. ที่ ๓ อสุภามโฑ อุสุภามคฺคาราม สมั, วิสัม, ทุกามพหลฺ, สกุรพฤหฺ, กามวตฺติ, ตมุพมฺติกาติ. [ปรจิฏฺฐาอุสุภูปจฺฉู.] ๑/ "ที่ไปสู่บ้านโน้นจากบ้านโนน เสมอ, ที่ไป ...โนน ไม่เสมอ, ที่ไป...โนน มากด้วยเปือกตม, ที่ไป....โนน มากด้วยกรวด, ที่ไป...โนน มีดินดี, ที่ไป...โนน มีดินแดง." (ใน อ. นี้ บางท่านใช้เต็ม ธาน หรือ ปรวิลตฺ เข้ามาเป็นประธาน). [๒] สัตถิยฐานความเป็นมงคลรูปสุตมปิฏฐตะ มีดังนี้:- ในคำบำบังก็รัศททีว่า ภาษาเณร (มคธ) มี ๒ อย่าง: ๑. สูมยฺ. ๒. อสุภามคฺ. หรือ เทเสยมคฺ. สูมยฺ ว่าเป็นภาษาที่พระพุทธเจ้าใช้เทศนาสอน อสุภามคฺ ว่าเป็นภาษาพูกจากของบานครและคร หรือเจ้าลักอื่นให้ส่งสอน, และว่า อสุภามคฺ หรือ เทเสยมคฺ นั้น ไม่ไพเราะหรือได้
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More