ประกอบ - อธิบายความสัมพันธ์ เล่ม ๒ อธิบายวากยสัมพันธ์ เล่ม 2 หน้า 52
หน้าที่ 52 / 228

สรุปเนื้อหา

ในบทนี้มีการอธิบายถึงความสัมพันธ์ระหว่างเหตุและปัจจัยในปรัชญาของพระพุทธศาสนา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับกิริยาต่างๆ ที่มีอยู่ในระบบการแปลและการใช้ศัพท์ซึ่งอาจมีการเปลี่ยนแปลงตามบริบท กิริยาบทต่างๆ ได้ถูกนำเสนอเพื่อให้เข้าใจความหมายที่แฝงอยู่เช่น สุกฺกา และ ลภฺภา ที่มีวิธีการใช้ที่แตกต่างกันในสถานการณ์ต่างๆ และยกตัวอย่างเชิงพรรณนาในกรณีศึกษาต่างๆ เพื่อให้ผู้อ่านเข้าใจถึงแนวคิดที่พระพุทธเจ้าสอนในเรื่องนี้

หัวข้อประเด็น

-ความสัมพันธ์ระหว่างเหตุและปัจจัย
-กิริยาบทในพระพุทธศาสนา
-การเปลี่ยนแปลงของการใช้ศัพท์
-การวิเคราะห์ปรัชญาพุทธศาสนา

ข้อความต้นฉบับในหน้า

ประกอบ - อธิบายความสัมพันธ์ เล่ม ๒ - หน้าที่ 51 อ. ที่ ๓ เหตุ ญูฒาว ปัจจโย. [ปรมฺกถิปีโน. น. ๔๕๔๕๕ ] "ปัจจัยโดยเป็นเหตุ." อันนี้ มีอธิบายในปรมฺกถิปีโน นี้ ต่อไปนี้ เหตุความเป็นเหตุ" อธุ (เหตุภาวนา ปัจจโยต วุฒิ โหติ) [๒] พวก อารมฺพุ เนนสุขาย, ปฏิจฺจู ผู้ซํงายบัลลํดําประเทศ มักแปลเป็น ... ก็มี. ไทเรณใช้ในสนามกิรณาบ้าง กิริยา วิจนะนะบ้าง. สรุปอธิบาย: กิริยตติยวิสตนะ เป็นบทกิริยา ตวปัจจัยที่เป็นทางเครื่องแปลก. กิริยบท (๓) นิยมาหรืออุปยกิรณา คือ สุกฺกา ลภฺภา เป็นกิริยบท พิเศษ. สุกฺกา ใช้ในพากย์ถ่มมาจากบ้าง ภาวาถอกบ้าง. ลภฺภา ใช้ในพากย์ถ่มมาจากเป็นพื้น. กิริยบทนํ นี้ที่เป็นกิริยมวลอา เรียกชื่อว่า กมฺวาอาทิ กิริยาปทํ. อู ฯ : สุกฺกา: พุทธา จ นาม น สุกฺกา สเณน อาราเณโต. นํ ก็สุกฺกา อนุมาหล เอกน (ชนฺนฺ) อุปพุทธิตํ.
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More