ธรรมะและการเจริญสมาธิของพระโพธิสัตว์ : หน้า 62/589

ธรรมะเพื่อประช พระพุทธคุณ ต อ น ผู้สมบูรณ์ ด้วยวิชชาและจรณะ ๖๑ ในทางกิเลส แต่ควรมีความหวังในทางแห่งความดี ผู้ไม่แสวงหา ความหวังในทางแห่งความทุกข์ย่อมประสบแต่ความสุข” ท่าน สอนตัวเองอย่างนี้แล้วก็ทําความสงบให้เกิดขึ้นในใจ ครั้นรุ่งเช้า พระโพธิสัตว์ก็ออกเดินทางต่อไป เพื่อมุ่ง เข้าสู่ป่าอันเป็นที่รื่นรมย์สงบวิเวก ในขณะที่เดินทางเข้าไปในป่า ท่านก็ได้พบกับดาบสท่านหนึ่ง ซึ่งกำาลังนั่งเจริญสมาธิภาวนาอยู่ บนกองหญ้าในป่าแห่งนั้น ด้วยกิริยาอาการที่สงบสำรวม เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขอย่างยิ่ง ท่านจึงคิดว่า ทางนี้แหละ เป็นทางแห่งความสุข การที่จะให้ได้บรรลุความสุขที่ประเสริฐ ยิ่งไปกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว ความสุขในฌานสมาบัติเป็นสุขอัน ประณีตที่เรากำลังแสวงหา ความเจริญใดที่จะดียิ่งกว่าการ เจริญสมาธิภาวนานั้น ย่อมไม่มีทั้งในโลกนี้และโลกหน้า เมื่อพระโพธิสัตว์ดาริอย่างนี้ก็มีใจชื่นบาน เกิดความ โสมนัสเปรมปรีดิ์ แล้วก็ได้บรรพชาเป็นฤๅษีอยู่ในป่าแห่งนั้น ท่านตั้งใจบำเพ็ญภาวนา ไม่นานก็บรรลุฌานสมาบัติ ได้เข้าถึง ความสุขที่แท้จริงอันเกิดจากสมาธิ และสมปรารถนาในสิ่งที่ ท่านต้องการ ได้มาพบทางแห่งความสุขที่บัณฑิตนักปราชญ์ ทั้งหลายท่านปฏิบัติกัน จะเห็นได้ว่า พระพุทธองค์เป็นผู้ทรงคุณวิเศษ สมบูรณ์ ด้วยวิชชาทั้ง ๔ ประการนั้น เพราะทรงรักในการฝึกฝนอบรม