ธรรมะเพื่อประช : หน้า 138/589

ธรรมะเพื่อประช มหาปูชนียาจารย์(๑) ๑๓๗ เมื่อตกลงใจเช่นนั้น ท่านจึงเรียกลูกเรือให้มาถ่อเรือแทน ส่วนท่านก็กลับไปถือท้ายเรือตามเดิม ยอมเสี่ยงตายแต่เพียง ผู้เดียว พอผ่านจุดอันตรายมาได้ ท่านก็เกิดธรรมสังเวชขึ้นว่า เราผ่านพ้นอันตรายมาได้แล้ว เป็นบุญแท้ๆ การหาเงิน หาทองเป็นเรื่องลำบากเสียจริงๆ ต้องอาบเหงื่อต่างน้ำ พ่อของ เราก็หากินมาอย่างนี้ เงินทองที่หามาได้ทั้งหมดนี้ ต่างคนต่างก็หา ไม่มีเวลาหยุดเลย ถ้าใครไม่รีบหาไว้ให้มั่งมี ก็เป็นคนต่าคนเลว ไม่มีใครนับหน้าถือตาสมาคมด้วย มาจนบัดนี้ บรรพบุรุษของ เราก็ตายไปหมดแล้ว แม้เราก็ต้องตายเหมือนกัน เราจะมัว แสวงหาทรัพย์อยู่ทําไม ตายแล้วก็เอาไปไม่ได้ ท่านคิดถึงแต่เรื่องความตายอยู่สักครู่หนึ่ง แล้วก็จุดธูป บูชาพระ พร้อมกับอธิษฐานว่า “ขออย่าให้ข้าพเจ้าตายเสียก่อน ขอให้ได้บวชก่อน เมื่อบวชแล้ว ข้าพเจ้าจะไม่ลาสิกขา ขอบวช ไปจนตลอดชีวิต” นี่ท่านคิดอย่างนี้ ครูบาอาจารย์ของเราท่านสอนตัวเองได้ เพราะเห็นทุกข์ เห็นโทษในการครองเรือน จึงคิดจะหาทาง หลุดพ้นให้กับตัวเอง แสดงว่าบุญในตัวของท่านมีมาก จึงคิดที่ จะหลุดพ้นอย่างเดียว ไม่คิดเรื่องแต่งงานหรือมีครอบครัวเลย ความคิดที่ยิ่งใหญ่ คือคิดที่จะพ้นจากทุกข์ในสังสารวัฏ