ธรรมะเกี่ยวกับความริษยาและความตระหนี่ : หน้า 418/589

ธรรมะเพื่อประช สั ก ก ปั ญ ห สู ต ร ต อ น ที่ ๓ (ปัญหา จอมเทพ) ๔๑๗ สัตว์เหล่าอื่นเป็นอันมาก มีความริษยา และความตระหนี่เป็น เครื่องผูกพัน เขาเหล่านั้นเป็นผู้ไม่มีเวร ไม่มีอาชญา ไม่มีข้าศึก ไม่มีความคับแค้นใจ หวังอยู่ว่า ขอเราจงเป็นผู้ไม่มีเวร เป็นต้น แต่ก็ยังเป็นผู้มีเวร มีอาชญา มีข้าศึก มีความคับแค้นใจ เป็นไป กับด้วยเวรอยู่” ท้าวสักกะได้ฟังดังนั้น ทรงมีพระหฤทัยชื่นชม เพลิดเพลิน อนุโมทนาภาษิตของพระผู้มีพระภาคเจ้า ทูลว่า “ข้าแต่พระผู้มี พระภาคเจ้า ข้อพยากรณ์นั้นแจ่มแจ้งจริงหนอ ข้าพระองค์หมด ความสงสัยที่จะพึงกล่าวแล้ว เพราะได้สดับปัญหาพยากรณ์ ของพระผู้มีพระภาคเจ้า แต่ยังอยากจะทราบต่อว่า ความริษยา และความตระหนี่มีอะไรเป็นเค้ามูลให้เกิด มีอะไรเป็นเครื่องก่อ ให้เกิด มีอะไรเป็นเหตุเกิด มีอะไรเป็นแดนเกิด เมื่ออะไรยังมีอยู่ ความริษยา และความตระหนี่จึงมี และเมื่ออะไรไม่มีอยู่ ความริษยา และความตระหนี่จึงจะไม่มี พระเจ้าข้า” พระศาสดาตรัสตอบว่า “มหาบพิตร ความริษยา และ ความตระหนี่มีอารมณ์อันเป็นที่รัก และไม่เป็นที่รักเป็นเค้ามูล เป็นเครื่องก่อให้เกิด เป็นเหตุเกิด เป็นแดนเกิด เมื่ออารมณ์อัน เป็นที่รัก และไม่เป็นที่รักยังมีอยู่ ความริษยา และความตระหนี่ ก็ยังมี เมื่ออารมณ์นั้นไม่มี ความริษยา และความตระหนี่ก็ไม่มี”