ชีวิตและการปฏิบัติธรรมของธรระพี ประชา : หน้า 144/589

ธรระพี ประช มหาปูชนียาจารย์ (๒) ๑๔๓ พอบวชแล้ว รุ่งขึ้นท่านก็ปฏิบัติภาวนาเลย อย่างที่ท่าน มักจะเล่าให้ลูกศิษย์ลูกหาฟังว่า “ผู้เทศน์นี้ทำทั้งสมถะและวิปัสสนา พอบวชออกจากโบสถ์ได้วันหนึ่ง รุ่งขึ้นก็ทำภาวนากันเลยทีเดียว ไม่ได้หยุดเลย” นี่คือความเอาจริงเอาจังของท่าน พอบวชมาก็ มุ่งทําความบริสุทธิ์ให้เกิดขึ้นทุกวันมิได้ขาดเลย ศึกษาทั้งภาค ปริยัติและปฏิบัติควบคู่กันไป ซึ่งการเรียนในสมัยก่อนไม่ได้ สะดวกสบาย เหมือนอย่างในสมัยนี้ ท่านเล่าว่า สมัยที่เรียนหนังสืออยู่ที่วัดพระเชตุพนวิมล มังคลาราม ท่านต้องลำบากในเรื่องบิณฑบาตเป็นอย่างมาก บางวันบิณฑบาตได้ไม่พอฉัน บางวันไม่ได้อะไรเลย มีอยู่วันหนึ่ง ท่านออกไปบิณฑบาตอยู่จนสาย ได้ข้าวมาเพียงทัพพีเดียว พร้อมกับกล้วยหนึ่งผล กลับมาถึงกุฏิด้วยความเหน็ดเหนื่อย เพราะไม่ได้ฉันมา ๒ วันแล้ว พอจะเริ่มลงมือฉันเท่านั้น ท่านเหลือบไปเห็นสุนัขแม่ลูกอ่อน ผอมโซทีเดียว มันคงอด อาหารมาหลายวันเหมือนกัน แม้ว่าท่านกำลังหิวจัด ก็ยังมี ความเมตตาสงสารเจ้าสุนัขตัวนั้น จึงได้ปั้นข้าวให้ครึ่งหนึ่ง แล้วก็แบ่งกล้วยน้ำว้าครึ่งผล ให้สุนัขผอมโซตัวนั้น ก่อนจะยื่น อาหารให้ท่านได้ตั้งจิตอธิษฐานว่า “ขึ้นชื่อว่าความอดอยากเช่นนี้ ขออย่าให้มีอีกเลย” แล้วความอัศจรรย์ก็บังเกิดขึ้น คือตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา