พระทศพลญาณ: บทสนทนากับสุนักขัตตลิจฉวี : หน้า 487/589

Boประช พระทศพลญาณ ៤៨៦ *สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ ราวป่าด้าน ทิศตะวันตก นอกกรุงเวสาลี สมัยนั้น บุตรของสุนักขัตตลิจฉวี ซึ่งลาสิกขา เพราะไม่มีศรัทธาในธรรมวินัย ได้กล่าววาจาดูหมิ่น พระพุทธเจ้าว่าธรรมอันยิ่งของมนุษย์ที่เป็นญาณทัสสนะอันวิเศษ พอแก่ความเป็นอริยะของพระสมณโคดมไม่มี พระสมณโคดม ทรงแสดงธรรมด้วยการตรึกเอาเอง ที่ไตร่ตรองด้วยการค้นคิด แจ่มแจ้งได้เอง แต่ธรรมที่พระองค์ทรงแสดงเพื่อประโยชน์ใด ธรรมนั้นย่อมดึงไป เพื่อความสิ้นทุกข์โดยชอบแก่บุคคลผู้ ปฏิบัติตาม พระสารีบุตรได้สดับข่าวดังกล่าวจึงไปกราบทูลเรื่องนี้ กับพระพุทธองค์ พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า “สารีบุตร สุนัก ขัตตลิจฉวีบุตรเป็นโมฆบุรุษ มักโกรธ และวาจาที่เธอกล่าวนั้น ก็เพราะความโกรธ สุนักขัตตะคิดว่า จะพูดติเตียน แต่กลับ กล่าวสรรเสริญคุณของตถาคต แท้จริงข้อนี้เป็นคุณของ พระตถาคต ที่บุคคลใดกล่าวเช่นนี้ว่า ธรรมอันพระตถาคต แสดงเพื่อประโยชน์แก่บุคคลใด ธรรมนั้นย่อมดั่งไป เพื่อความ สิ้นทุกข์โดยชอบแห่งบุคคลผู้ทําตาม สารีบุตร การที่สุนักขัตตะกล่าวเช่นนั้น เพราะไม่รู้ว่า *มก. มหาสีหนาทสูตร เล่ม ๑๔ หน้า ๓๗