การให้ทานของพระเวสสันดร : หน้า 534/589

ธรรมะเพื่อประช วิเคราะห์การให้ทานของพระเวสสันดร (๒) ๕๓๓ ไกลกว่าคนธรรมดาทั่วไป ท่านจึงพระราชทานพระลูกเจ้าทั้งสอง ให้แก่พราหมณ์ชูชก เพราะเห็นว่า หากลูกเล็กทั้งสองอยู่กับ พระองค์ในกลางป่าเช่นนี้ ได้กินแต่หัวเผือกหัวมัน หากบริจาค ให้พราหมณ์ พระเจ้าปู่จะได้ทรงไถ่รับไปเลี้ยง พระโอรสและ ธิดาทั้งสองของพระองค์ เป็นผู้มีบุญมากอยู่แล้ว ไม่มีผู้ใดในโลก ใช้ลูกของพระองค์ให้เป็นทาสหรือทาสีได้ พระเจ้าปู่จะต้องไถ่ ลูกทั้งสองไว้ เมื่อดำริเช่นนี้ จึงได้พระราชทานลูกทั้งสองไป พระเวสสันดรได้ทรงกำชับพระชาลีกุมารว่า “ลูกเอ๋ย หากพระเจ้าปู่รู้ว่าลูกถูกพาไปเป็นข้าทาสของคนอื่น พระเจ้าปู่ จะต้องตามไปไถ่เจ้าทั้งสองจากพราหมณ์อย่างแน่นอน แต่เมื่อ จะทรงไถ่ถอนลูกคืน จงให้ไถ่ตัวด้วยทองคำ ๑,๐๐๐ ลิ่ม และให้ ไถ่กัณหาชินา ด้วยทาส ทาสี ช้าง ม้า โค ทองคำอย่างละร้อย ถ้าพระเจ้าปู่จะทรงบังคับเอาเปล่า พวกเจ้าจงอย่ายินยอม แต่ ให้ติดตามพราหมณ์ไป” เมื่อทรงสอนเช่นนี้แล้ว จึงพระราชทาน พระโอรสและพระธิดาให้พราหมณ์ชูชกไป ครั้นพระเวสสันดรพระราชทานลูกทั้งสองแล้ว ได้เสด็จ เข้าไปในบรรณศาลา ด้วยความรักและห่วงหาอาทรอย่างสุดซึ้ง จึงทรงพระกันแสงด้วยความรักยิ่ง ดวงหทัยได้ร้อนขึ้น เมื่อ พระนาสิกไม่พอหายใจ ทรงปล่อยลมหายใจร้อนๆ ออกมาทาง