ความยั่งยืนของพระสัทธรรม : หน้า 507/589

ธรรมะ ประชา การดำรงอยู่ได้นานแห่งพระสัทธรรม (๑) ๕๐๖ เป็นสิ่งที่จะรู้ก็ได้ หรือไม่รู้ก็ได้ อีกทั้งท่านไม่ได้เป็นพระสัพพัญญู พุทธเจ้า จึงไม่รู้หมดทุกเรื่อง พระสารีบุตร แม้ท่านสามารถพิจารณาได้ด้วยตนเอง แต่การอยู่ในสถานที่เดียวกันกับพระสัมมาสัมพุทธเจ้า หากท่าน วินิจฉัยเอง ก็เปรียบเหมือนการทิ้งตราชั่งแล้วมาชั่งด้วยมือ เมื่อถึงเวลาเย็น ท่านจึงไปทูลถามความตามที่สงสัยนั้น พระบรมศาสดาตรัสว่า “พระศาสนาของพระพุทธเจ้าพระนาม วิปัสสี สิขี และเวสสภู ดำรงอยู่ไม่ได้นาน ส่วนพระศาสนาของ พระพุทธเจ้าพระนามว่า กกุสันธะ โกนาคมนะ และกัสสปะ ดารงอยู่ได้นาน” พระเถระทูลถามต่อว่า “อะไรเป็นเหตุ อะไรเป็นปัจจัย พระพุทธเจ้าข้า” พระองค์ตรัสตอบว่า “ดูก่อนสารีบุตร พระผู้มี พระภาคเจ้าพระนามว่าวิปัสสี สิขี และเวสสภู มิได้ทรงแสดง ธรรมโดยพิสดารแก่สาวกทั้งหลาย ดังนั้น นวังคสัตถุศาสน์ของ พระพุทธเจ้าทั้ง ๓ พระองค์นั้น จึงมีน้อย อีกทั้งสิกขาบทก็มิได้ ทรงบัญญัติ ปาฏิโมกข์ก็มิได้ทรงแสดงแก่สาวก ครั้นพระผู้มี พระภาคเจ้าเหล่านั้น และพระสาวกปรินิพพานแล้ว สาวกรุ่นหลัง ที่ต่างชื่อ ต่างโคตร ต่างเชื้อชาติหรือออกบวชจากตระกูลต่างกัน ๓ เหตุเหล่านี้ทำให้พระศาสนาอันตรธานในกาลไม่นาน”