ธรรมะเพื่อประชา : หน้า 515/589

ธรรมะเพื่อประชา การดำรงอยู่ได้นาน แห่ง พระสัทธรรม (๒) ๕๑๔ ของพระองค์มีน้อย เมื่อแสดงไว้น้อย การสืบต่อก็เป็นไปได้ไม่นาน *ในสมัยของ พระวิปัสสีสัมมาสัมพุทธเจ้า พระองค์มิได้ ทรงบัญญัติสิกขาบท ซึ่งเป็นข้อบังคับด้วยอำนาจอาบัติ ๗ กอง ที่ควรทรงบัญญัติโดยสมควรแก่โทษ พระองค์มิได้ทรงบัญญัติไว้ แก่พระสาวก เพราะพระสาวกเป็นผู้ไม่มีโทษ ไม่มีรูปไหนปฏิบัติ ผิดจากพระธรรมวินัย เพราะท่านบวชเข้ามาแล้ว ต่างมุ่งปฏิบัติ เพื่อความหลุดพ้นอย่างเดียว เมื่อทุกรูปมีหัวใจดวงเดียวกัน จึง ไม่มีปัญหาเรื่องการบัญญัติพระวินัย ซึ่งอาบัติ ๗ กอง คือ ปาราชิก สังฆาทิเสส ถุลลัจจัย ปาจิตตีย์ ปาฏิเทสนียะ ทุกกฏ และทุพภาษิต พระปาฏิโมกข์ คือ พระวินัย พระองค์มิได้ทรงแสดงทุก กึ่งเดือน ทรงแสดงเฉพาะโอวาทปาฏิโมกข์เท่านั้น และแม้ โอวาทปาฏิโมกข์นั้น ก็มิได้แสดงทุกกึ่งเดือน ทรงแสดงโอวาท ปาฏิโมกข์ ทุก 5 เดือนเท่านั้น และทรงแสดงด้วยพระองค์เอง ส่วนภิกษุทั้งหมดในชมพูทวีป ต่างทำอุโบสถในที่แห่งเดียวกัน คือ ในอุทยานเขมมฤคทายวัน อันเป็นที่ประทับของพระวิปัสสี พุทธเจ้า สมัยนั้นในชมพูทวีปมีวิหาร ๔๔,000 ตำบล ในวิหาร แต่ละตำบลมีภิกษุอยู่มากมาย วิหารละ 90,000 รูปบ้าง ๒๐,000 รูปบ้าง ๓๐,๐๐๐ รูปบ้าง หรือยิ่งขึ้นไปกว่านั้นก็มี *สมันตปาสาทิกา