การทรงธรรมของพระเจ้าพรหมทัต : หน้า 391/589

วันหนึ่ง ธรระแจประชll ปัจเจกพุทธภูมิ ๓๕๐ ขณะที่พระองค์กำลังประทับนั่งวินิจฉัยคดี ทรงดำริว่า เสียงช้าง ม้า และเสียงของมหาชนเป็นอุปกิเลสแก่ สมาบัติ ทําให้จิตไม่ตั้งมั่นเป็นสมาธิจึงเสด็จขึ้นไปบนยอดปราสาท ประทับนั่งพิจารณาธรรมว่า เราจะเข้าสมาบัติก็ไม่อาจเข้าได้ บางครั้งสมาบัติก็เสื่อมไป บางครั้งก็ไม่ชัดเจนแจ่มใส เพราะ ความฟุ้งซ่านความเป็นห่วงเป็นใยในราชสมบัติ พระราชาทรงสอนตัวเองว่า สมณธรรมนั้นประเสริฐ มากกว่านัก ความสุขในราชสมบัติเพียงเล็กน้อยแต่มีโทษมาก จากนั้น พระองค์ทรงมอบราชสมบัติให้อำมาตย์คนหนึ่ง เป็นผู้รักษาการ ทรงสั่งให้ปกครองราชสมบัติโดยธรรม แล้ว เสด็จขึ้นสู่ปราสาท ตั้งใจนั่งสมาธิอยู่ตามลำพัง ไม่ให้ใครเข้า มารบกวน ยกเว้นผู้จะถวายน้ำสรงกับไม้ชำระฟัน และผู้นำ พระกระยาหารไปถวายเท่านั้น ต่อมาอำมาตย์ผู้รับมอบราชสมบัติประพฤติผิดในมเหสี ของพระราชา จึงถูกเนรเทศออกจากเมือง ได้ไปอาศัยพระ ราชาอีกเมืองหนึ่ง ภายหลังได้ยุแหย่พระราชาเมืองนั้น ให้เข้า มาตีเมืองของพระเจ้าพรหมทัต อำมาตย์ทั้งหลายได้กราบทูล พระเจ้าพรหมทัต แต่พระองค์ตรัสห้ามว่า “อย่าเลย พวกท่านทั้งหลาย อย่าได้ลำบากในการ