การให้ทานของพระเวสสันดร : หน้า 531/589

Boประช วิเคราะห์การให้ทาน ของพระเวสสันดร (๒) ๕๓๐ อสงไขยกัป ก็ไม่ยอมทิ้งมโนปณิธาน แม้กาลเวลาจะเปลี่ยนไป แต่เป้าหมายของท่านไม่เปลี่ยนแปลง หากจำเป็นต้องสละเลือด เนื้อ อวัยวะหรือชีวิต เพื่อให้ได้พระโพธิญาณอันประเสริฐ พระบรมโพธิสัตว์ก็ยินยอมพร้อมจะสละทุกสิ่งได้เสมอ การบริจาคทานระหว่างผู้มีมโนปณิธานอันยิ่งใหญ่ กับ ผู้ที่ยังมีความตระหนี่เพราะถูกโลภมูลจิตครอบงำนั้น จึงมีความ แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ความคิดของผู้ที่ยังมีความตระหนี่ ย่อมไม่เข้าใจความคิดของผู้มีหัวใจแห่งการให้อย่างไม่มี ประมาณของพระบรมโพธิสัตว์เจ้าทั้งหลาย เรามาติดตามการ ปุจฉาวิสัชนา ซึ่งเกี่ยวกับความสงสัยในการให้ทานของพระเวส สันดรกันต่อ *พระเจ้ามิลินท์ได้ศึกษามามาก จึงมีทั้งความเลื่อมใสและ ความสงสัยควบคู่กันไป ท่านได้ตรัสถามพระนาคเสนว่า “ข้าแต่ พระนาคเสน การที่พระโพธิสัตว์ให้บุตรอันเป็นที่รักของตน เพื่อไปเป็นทาสของพราหมณ์ เป็นสิ่งที่ทำได้ยาก ข้าพเจ้า เลื่อมใสยิ่งนัก แต่อยากรู้ว่า พระเวสสันดรผู้มุ่งบุญ เหตุไรจึงทำ ทุกข์ให้แก่ผู้อื่น ควรที่พระเวสสันดรให้ตนเองเป็นทาน จะไม่ดี กว่าหรือ” *มิลินทปัญหา (ฉบับปุ้ย แสงฉาย) หน้า ๓๔๓