ชีวิตและการสั่งสอนของหลวงปู่ : หน้า 136/589

ธรระพี ประช มหาปูชนียาจารย์(๑) ๑๓๕ เอาข้าวเย็นปั้นเป็นก้อน ใส่ปากให้ท่านดูดกันหิว จากนั้นโยมแม่ จึงออกไปค้าขาย ท่านก็สอนตัวเองว่า “เออ ตอนนี้เราอย่าเพิ่ง หิวเลยนะ อย่าไปกวนแม่ เราดูดข้าวแทนไปก่อน” ทำให้โยมแม่ ของท่านไม่ลำบากในการเลี้ยงดูท่านเลย ตอนเล็กๆ ท่านเป็นเด็กน่ารัก ทั้งอ้วนทั้งขาว ไปบ้านไหน เขาก็ขออุ้ม เป็นที่รักของทุกคน สมัยที่ท่านยังพูดไม่ค่อยได้ ท่านอยากรู้ว่าเวลาคนโกหกเขาทำกันอย่างไร ตอนกลางคืน มีพี่เลี้ยงมาอุ้มท่านใส่เอว ท่านก็ชี้ไปที่ดวงจันทร์บนฟ้า พร้อมกับ ส่งเสียงร้องตามประสาเด็ก พี่เลี้ยงก็พูดว่า “อ๋อ จะเอาพระจันทร์ เหรอ เดี่ยวจะเอามาให้” ท่านจึงรู้ว่าเขาโกหกกันอย่างนี้เอง หลวงปู่วัดปากน้ำฯ ท่านไม่เหมือนเด็กทั่วไป เวลาใจ สบายท่านจะร้องเพลง และมักจะร้องเพลงที่วนเวียนเกี่ยวกับ พระนิพพาน เช่นท่านร้องว่า “เกิดมาว่าจะมาหาแก้ว พบแล้วไม่กำ จะเกิดมาทำอะไร อ้ายที่อยากมันก็หลอก อ้ายที่หยอกมันก็ลวง ทำให้จิตเป็นห่วง เป็นใย เลิกอยากลาหยอก รีบออกจากกาม เดินตามขันธ์สาม เรื่อยไป เสร็จกิจสิบหก ไม่ตกกันดาร เรียกว่านิพพานก็ได้” เมื่อท่านอายุได้ ๑๔ ปี โยมพ่อก็ถึงแก่กรรม ท่านจึงได้ ไปช่วยดูแลการค้าข้าวแทน ภารกิจใหม่ของท่าน คือ ล่องเรือ