ธรรมะเพื่อประชา: การค้นหาความสุขจากการปล่อยวาง : หน้า 61/589

ธรรมะเพื่อประชา พระพุทธคุณ ต อ น ผู้สมบูรณ์ ด้วยวิชชาและจรณะ ๖๐ ผู้นั้นก็ย่อมได้รับความสุข เป็นอิสรเสรี ไม่ต้องมีใครมา เบียดเบียนให้เกิดทุกข์อีกต่อไป เมื่อคิดอย่างนี้แล้ว ท่านปรารภ เหตุนั้นเพื่อสอนตัวเองว่า “น่าสงสารทั้งเหยี่ยวและนกตะกรุม ที่ต้องบอบช้าเพราะการแย่งชิ้นเนื้อ แล้วก็ไม่มีตัวใดที่ได้สมหวัง ฉะนั้นชีวิตเราก็ไม่ควรไขว่คว้าแสวงหากามคุณ ซึ่งไม่อาจทำให้ เราสมหวังอย่างแท้จริงได้ เราควรออกบรรพชาเสียโดยเร็ว เพื่อให้บรรลุความสุขอันเกษม” เมื่อพระโพธิสัตว์ออกเดินทางเพื่อแสวงหาที่สงบวิเวก จวบจนมาถึงเวลาเย็น พอพลบค่ำาท่านก็ได้มาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง และก็ได้ขออาศัยเรือนหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่ริมทางเพื่อค้างคืน ในบ้านนั้นได้มีสาวใช้คนหนึ่ง ซึ่งได้นัดแนะกับผู้ชายเอาไว้ให้มา หาในเวลาตอนกลางคืน เธอได้นั่งคอยชายคนนั้นอยู่จนกระทั่ง รุ่งสาง แต่ชายนั้นก็ไม่มาตามนัด เธอจึงกลับเข้าไปนอนด้วย ความหมดหวัง พระโพธิสัตว์ถือเอาเหตุนั้นเป็นอารมณ์ แล้วสอนตัวเอง ว่า “ความหวังในทางมีกิเลสย่อมเป็นเหตุให้เกิดทุกข์ ดูอย่าง สาวใช้คนนี้ เมื่อมีความหวังอยู่ก็ตั้งหน้ารอคอย การรอคอยเป็น ทุกข์ที่สุดแสนจะทรมาน เพราะดูเหมือนกาลเวลาช่างผ่านไป อย่างเชื่องช้า แต่เมื่อไม่ต้องรอคอยเพราะไม่มีความหวัง ก็ได้ เอนกายนอนหลับอย่างเป็นสุข ฉะนั้นบุคคลไม่ควรมีความหวัง