ธรรมะเพื่อประช: มหาสมัยสูตร ครั้งที่ ๑ (ตอน พรหมและเทวาโกลาหล) : หน้า 224/589

ธรรมะเพื่อประช มหาสมัยสูตร ครั้งที่ ๑ (ตอน พรหมและเทวาโกลาหล) ๒๒๓ สากลโลกนี้ ยังมีเวลาขึ้นเวลาตกไม่ได้ส่องแสงตลอดเวลา แต่ แสงแห่งอานุภาพของพระสัมมาสัมพุทธเจ้านั้น เป็นแสงสว่าง และอานุภาพที่ไม่มีประมาณ เพราะพระพุทธองค์เป็นผู้ที่เต็มเปี่ยม ไปด้วยบุญญาบารมี เป็นที่พึ่งของมนุษย์ และเทวดาทั้งหลาย ไม่ว่าพระพุทธองค์จะเสด็จไปยังสถานที่แห่งใด ผู้มีบุญที่ปรารถนา ความหลุดพ้นก็จะดั้นด้นไปเข้าเฝ้าพระองค์ ไม่เพียงแต่มนุษย์เท่านั้น แม้ผู้ที่มีกายทิพย์ต่างพากัน ขวนขวาย เพื่อจะเข้าไปฟังธรรมจากพระพุทธองค์ เหมือน เรื่องราวที่เกิดขึ้นในสมัยหนึ่ง ครั้งเมื่อพระผู้มีพระภาคเจ้า ประทับอยู่ที่ป่าใหญ่ใกล้กรุงกบิลพัสดุ์ในแคว้นสักกะ พร้อมกับ ภิกษุสงฆ์หมู่ใหญ่ประมาณ ๕๐๐ รูป ซึ่งล้วนแต่เป็นพระอรหันต์ ทั้งสิ้น ได้มีเทวดาจำนวนมากจากโลกธาตุทั้ง ๑๐ คำว่า ๑๐ โลกธาตุ ในที่นี้หมายถึงหมื่นจักรวาล เทวดาทั้งหมดนั้นมีใจ มุ่งตรงมาประชุมกันเพื่อชื่นชมบารมีของพระผู้มีพระภาคเจ้า และพระภิกษุสงฆ์สาวก เทวดาเหล่านั้น มีตั้งแต่เหล่าเทวดาที่อยู่รอบป่าใหญ่ ซึ่งได้พากันเคลื่อนเข้ามาและเชิญชวนกันว่า “มาเถิดผู้เจริญ *มก. มหาสมัยสูตร เล่ม ๑๔ หน้า ๓๓