การดำรงอยู่ได้นานแห่งพระสัทธรรม : หน้า 516/589

ธรระพี ประช การดำรงอยู่ได้นานแห่งพระสัทธรรม (๒) ๕๑๕ เหล่าเทวดาผู้คอยบอกวันอุโบสถ ต่างเที่ยวบอกในที่ต่างๆ ว่า “ท่านผู้นิรทุกข์ทั้งหลาย ล่วงไปแล้วปีหนึ่ง ล่วงไปแล้ว ๒ ปี ๓ ปี ๔ ปี หรือ ๕ ปี บัดนี้เป็นปีที่หก เมื่อดิถีเดือนเพ็ญมาถึง พวกท่านควรไปเพื่อเฝ้าพระพุทธเจ้าเพื่อทำอุโบสถ สมัยประชุม ของพวกท่านมาถึงแล้ว” ครั้นถึงเวลา พวกภิกษุผู้มีอานุภาพมาก ต่างไปด้วย อานุภาพของตน พวกที่ไม่มีฤทธานุภาพ ก็ไปด้วยอานุภาพของ เทวดา หรือไปด้วยพุทธานุภาพ พระผู้มีพระภาคเจ้าจะทรงแสดงโอวาทปาฏิโมกข์ ใน ท่ามกลางพุทธบริษัทผู้นั่งประชุมกันว่า “ความอดทน คือ ความ อดกลั้น เป็นตบะธรรมเผากิเลสอย่างยิ่ง ท่านผู้รู้ทั้งหลาย ย่อม กล่าวพระนิพพานว่าเป็นเยี่ยมผู้ทำร้ายผู้อื่นไม่ชื่อว่าเป็นบรรพชิต ผู้เบียดเบียนผู้อื่นอยู่ ไม่ชื่อว่าเป็นสมณะ การไม่ทำบาปทั้งปวง การทํากุศลให้ถึงพร้อม การทำจิตของตนให้ผ่องแผ้ว นี้เป็น คำสอนของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย การไม่กล่าวร้าย ไม่ทำร้าย สำรวมในพระปาฏิโมกข์ ความเป็นผู้รู้ประมาณในภัตตาหาร มี ที่นอนที่นั่งอันสงัด การประกอบความเพียรในอธิจิต เป็น คำสอนของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย” พระองค์ทรงแสดงพระคาถาเหล่านี้จนตลอดชีวิต แต่ใน