ข้อความต้นฉบับในหน้า
ธรรมะเพื่อประช
พญาวานร โพธิสัตว์
២៨៩
พระองค์ทรงติดใจในรสชาติของมะม่วงนั้นจึงได้ตรัส
ถามพรานไพรว่า “ท่านรู้หรือไม่ว่าต้นมะม่วงนี้อยู่ที่ไหน” พราน
กราบทูลว่า “อยู่ที่ป่าหิมพานต์พระเจ้าข้า” ด้วยความที่ชอบใจ
ในรส พระราชาจึงรับสั่งให้ต่อเรือพิเศษเสด็จล่องเรือทวน
กระแสน้ำไปตามทิศที่พรานชี้แนะ ล่องเรือทวนกระแสน้ำไป
หลายวัน เพราะพรานไม่ได้บอกว่าต้องล่องเรือไปกี่วันจึงจะถึง
จนกระทั่งถึงริมฝั่งที่มหาอัมพรุกขะต้นนั้นตั้งตระหง่านอยู่
พรานไพรจึงกราบทูลว่า “ข้าแต่มหาบพิตร นี่แหละคือต้น
มะม่วงที่พระองค์แสวงหา" พระราชารับสั่งให้ทอดสมอเรือ
และเสด็จไปที่ต้นไม้นั้น โดยมีข้าราชบริพารตามเสด็จ จัดที่
บรรทมที่ใต้ควงไม้นั้น ครั้นเสวยผลมะม่วงที่มีรสโอชาและเสวย
พระกระยาหารมีรสเลิศนานาชนิดแล้วบรรทมหลับไป
ส่วนราชบุรุษทั้งหลายพากันวางยามก่อกองไฟไว้รอบๆ
เมื่อมวลมนุษย์พากันหลับหมดแล้ว ในเวลาเที่ยงคืน
พระมหาสัตว์พร้อมทั้งบริวารทั้ง ๔๐,๐๐๐ ตัว พากันมากินผลไม้
โดยไต่จากกิ่งหนึ่งไปยังอีกกิ่งหนึ่ง พระราชาทรงได้ยินเสียงก็ตื่น
จากบรรทม และปลุกข้าราชบริพารให้ตื่นขึ้นพลางรับสั่งว่า
“พรุ่งนี้พวกเจ้าจงเรียกพวกแม่นธนูมาแล้วให้ล้อมต้นมะม่วงนี้ไว้
และให้ยิงวานรพวกนี้ให้หมดสิ้น เราจะกินเนื้อวานรกับมะม่วง
ในวันพรุ่งนี้”