ความเข้าใจในจตุฐานทรียและสังวร : หน้า 10/174

ประโยค - มังสิตตำแหน่งนี้แปล เล่ม ๕ หน้า ๑๐ มรรคว่า "ในคำว่า จตุฐานทรีย สวัส อนุปชาต เป็นดังนั้น สังวร หรือองค์สรอมัยไม่มีในจตุฐานทรีย ด้วยว่า ความมะลึกได้ดีดี ความ เป็นผู้มีสัตย์เพื่อนดี อยู่ไม่ขัดข้องประสาทเกิดขึ้น ก็แต่ว่า เมื่อใครปราบมารสุดองค์จตุเจษ เมื่อบังเวงจิตคิดดับ ๒ ครั้ง มโนธรรมฝ่ายก็แล้ว การกิจก็ออในก็สำเร็จแล้วดับไป, แต่แนั้นไป จตุวิญญาณยังทำก็อยู่อีกรับ (อารมณ์) ให้สำเร็จ เกิดขึ้นแล้วดับไป, butแนั้น มโนวิญญาณอุณเป็นอเนกวุวามีบาก ยัง กิจก็ออการให้สำเร็จเกิดขึ้นแล้วดับไป, butแนั้น มโนวิญญาณ- ธาตุฝ่ายอธกุรยังทำก็ออการกำหนด (อารมณ์) ให้สำเร็จ เกิด ขึ้นแล้วดับไป ในลำดับนั้น ชนิดเดียวกันไป บรรดาสมัยแห่ง กิจก็เป็นต้นแต่บั้น สวรารหรือองค์อร่อยไม่มีในสมัยแห่งกิจก็ ที่เดียว (และ) ย่อมไม่มีในสมัยแห่งจิตวิปัสสนาเป็นต้นอย่างใด อย่างหนึ่งแม้โดยแท้ ถึงอย่างนั้น ถ้าโทษเครื่องก็สิ่งก็ดดี ความเป็น ผู้มีสัตย์เพื่อนดี ความไม่ดีดี ความไม่ดานเป็นดี ความเกียรครัน ดี ย่อมเกิดในในชะเแห่งชนะ, องค์อร่อยมีได้ องสร้างนั้นแม้ มืออยู่เองนั้น พระผู้พระภาค ก็ตรัสว่า "ความไม่สำรวมในอริย คืออัญญุ" ถามว่า เพราะเหตุอะไร ? แก้ว่า เพราะเมื่อสังวรรนั้นมีอยู่, ทาวดีก็ดี งักจิตดีดี วิธีจิตดีดี วิธีจิตมือวชนะเป็นต้นดีดี ย่อมเป็นอันภิกษ ไม่คุ้มครองแล้ว เปรียบเหมือนอะไร ? เปรียบเหมือนเมื่อประตู ทิ้ง ๔ ด้านในพระนคร อุบลคนไม่ระวังแล้ว ประตูภายในเรือน ๑. วิ. ม. ๑/๒๖