มังคลอธิษฐานเป็นแปล เล่ม ๕ หน้า ๑๐๓ : หน้า 103/174

ประโยคี - มังคลอธิษฐานเป็นแปล เล่ม ๕ หน้า ๑๐๓ เหตุเพราะสัมปุตด้วยในขัน จิต ซื้อว่า มานะสะ เพราะทำอธิบายว่า ใจนั้นเอง ชื่อว่า มานะสะ มรรคอันเลิศ (มรรคที่สูงที่สุดคืออรหันต์- มรรค) ซื้อว่า มานะสะ เพราะเวียดบงว่า ชอบตัด คือ cut ดงซึ้ง มานะ โดยไม่เหลือ. ก็บันติพึงเห็นความที่พระอรหันต์ว่า มานะสะ เพราะเกิดขี้ว่าในนั้นนั้น. บาวว่า ขนสุภา ได้แก่ ผู้ปราถา คือยมค แบ่งไป ในสัตว์โลก." [๕๒๗] ในอรรถกถามงคลสูตรนี้ พระอรรถกถารยกว่่าว่า บทว่า สุต ควา มา แห่งกินกุ ไมตรีติ ผู้ในกลางกดี ผู้เถรดี อรรถกาถาปูมปราชญ์ว่า บรรดิกมูมิภิกษุผูเจริญโดยอัย เป็นต้น จงเป็นภิกษุปุถุไปุในหนุ่มตนหนึ่งก็ว่า ชื่อว่า เป็นเถร เพราะมี พรรวต๑๐๐ ชั่วว่า นะ เพราะมีพรรษาหย่อน ๕ ชื่อว่า มัชฌิมะ เพราะมีพรรษาเกินกว่า ๕. ฯ ฏีกาอธิษฐานสูตร ในปัญจวรรณะ ทุกติปนาณาส์ ในกินนิมาด อังคุตตรนีกายว่า "ภิญฺญ แม้อายุ ๖๐ ปีโดยกำเนิด ก่อนแต่กาลที่ เธอมีพรรษา ๕ โดยอุปสมบท ก็ชื่อว่า นะแท้ จำเดิมแต่กาล มีพรรษา จนถึงกาลมีพรรษา ๕ ชื่อว่า มัชฌิมะ ตั้งแต่กาลมี พรรษา ๑๐ ไป ชื่อว่า เถร. อรรถกถากาสมสูตร ในทุติวรรคเทพวาสียุตว่า ภิกษุมีพรรษา ยังไม่ครบ ๕ ชื่อว่า นะ จำเดิมแต่ ๕ พรรษาขึ้นไป เป็นมัชฌิมะ ตั้งแต่ ๑๐ พรรษาไป ชื่อว่า เถร อีกนอกจากนี้ ภิกษุมีพรรษายังไม่ครบ