การทำให้จิตใจคลายจากโมหะ : หน้า 132/174

ประโยค - มงคลติฎิปิเป็นเปล เล่ม ๕ หน้า บ 132 หลงเพราะโมหะกระทำแล้ว ยอมค่อย ๆ คลาย เหมือนอย่างว่า หนังมี อันดับคนฟอกอยู่ตั้ง ๑๐๐ ครั้ง ยอมเป็นหนังไม่ขวัญใจใด กรรมอันคนหลงเพราะโมหะกระทำแล้ว ก็ฉันนั้นเหมือนกันเลย ยอม ไมคลายเร็ว คือค่อย ๆ คลายไปเท่านั้น." ฤทธิ์จิตติฎีสูตรนั้นว่า " บัณฑิตพิทิพงามเนื้อความในคำว่า โก อธิปปายโล นี้ ในพระบาลว่า ( บรรดาธรรม ๓ ประการนั้น ) มี อะไรเป็นเครื่องประกอบให้ต่างกัน ตามว่า โลกเชษฐ์เสน ความว่า ด้วยสามารถแห่งโทษอันโลกยมาหลายพิสูจน์เตียนโดยปกติ บทว่า วิปป- วุชชวน คือ ด้วยสามารถแห่งโทษอิเป็นวิบาก อันยังสัตว์ให้เป็น ไปพร้อมในอวย." [๕๒๙] กิเลสทั้งหลายมีรเป็นต้นนั่น เป็นกิเลสแตกต่างกัน โดยโมหิมความเป็นกิเลสคลายช้าบ้างต้น ก็จริง ถึงฉนั้น ก็ชื่อว่า เสมอเป็นอันเดียวกันแท้ เพราะความเป็นกิเลสเสมอเป็นเหตุแห่งความมิดเมน. ด้วยเหตุนี้ พระผู้มีพระภาค จึงตรัสเสกิจภิกษุทั้งหลายว่า " ความโลก ยังความอินทะยไรประโยชน์ให้ เกิด ความโลก ยังจิตใจให้รก. ชนย่อมไม่ หยั่งรู้ซึ่งภัยนั้น อันเกิดแล้ว ณ ภายใน, คนโลก ย่อมไม่รู้รอด, คนโลก ย่อมไม่เห็นธรรม. ความโลก ย่อมครอบงำจิตใจคนใดใจ; ความ มีดมน ย่อมมีในโลกนั้น. โถสะ ยังความ จิฬายไรประโยชน์ให้เกิด. โถสะ ยังจิตให้