ความสัญลักษณ์แห่งมงคลในธรรมะ : หน้า 168/174

ประโยค ๑ - มังคลอดฺธิปิ นีสํเปน ปเลํ ฯ หน้า ๑๖๘ [แก้บท ตนฺตสํ] [๒๒๓] ทวา ตนฺตสํ เป็นต้น ความว่า เพราะเหตุที่หล่า ชน ซึ่งเป็นผู้งามงดทั้งหลายชนนี้ เป็นผู้ไม่มุ่งแฝงในข้าสิกทั้งปวง เป็นผู้สวัสดี คือเป็นผู้มีความสวัสดี ไปในที่ทั้งปวง จะนั่น เทพดา ท่านจงถือว่า กรรม ๑๗๘ ประกอบมีการไม่แสวงหาเป็นต้นนั้น ของ ชนเหล่านี้ คืผู้งามคนเช่นนี้ เป็นมงคลอย่างสูงสุด คือประกาศรี สุขสุ คำว่า ตกฺต”๘๔ เป็น๓ คำแปล คำว่า ธิ คงฺคํ เป็น ม คนนะ คำว่า ปุจฉวาตร. [คำณาม] [๒๔๔] พระผู้มีพระภาค ทรงยังเทศนาให้บลงด้วยอาคาถนี้ ด้วยประกฤณะนี้ ในเวลาจบเทศนา เทพดาเสนโกภิ บรรลพระ อรหํ ที่บรรลุผล ๓ แห่งว่า พันคนมา เทพดาเหล่านั้นแท้งทั้งหมด ถวายบังคมพระผู้พระภาคแล้ว ก็นครธนไป ณ ที่นั่นนั่นเอง ฝ่ายพระอานนทเถระ หมายถึงเทพบุตรผู้ออกมาปัญญุเดียว กล่าวว่า "พระผู้มีพระภาค ได้ตรงลากสูตรนี้แล้ว เทพดานั้นใจ ชื่นชมภายในของพระผู้พระภาค ถวายบังคมพระผู้พระภาคแล้ว ๑-๒. บาลีว่า สุพุตฺต โสภควา คงฺคํ แต่เห็นว่าเกินกองของคณะนั้น จึงติด สพ และ ดํ ออก.