ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค- มังคลติคาถานีมาแปล เล่น๕ หน้า๓๓
กันรับประทานอาหารเย็น เมื่อแผ่นดินกลับเย็นลงแล้ว จึงไปได้ แม้พระโพธิสัตว์ ไปสู่ท่ากันดารนั่นโดยท่านองนี้ แล้วสิ้น ๔๕ โยชน์ แล้วก็ว่า " มณฑ์ นี้ อัครศรีดีชายาม่านั้น ก็จะออกจากทะเลราชอันกันดาร" จึงรับประทานอาหารเย็นแล้ว ส่งให้หน้าจันทร์เปลี่ยวแล้วขับไป คน นำทางที่นอนอยู่บนเวียนหลัง คอยดูดาวในอากาศ กล่าวอยู่ว่า " พวกท่านจงขับไปทางนี้ จงขับโคไปทางนั้น" เหน็ดเหนื่อยเพราะไม่ได้หลับมาช้านาน ก็วิ่งสู่ความหลับไม่ได้ รู้สึกถึงโกทังหลายซึ่งพากันนกกลับมืออางที่มาแล้วเลย โท ทั้งหลายได้เดินไปตลอดคืนยังรุ่ง คน นำทาง ตื่นขึ้นในเวลาอรุณขึ้น รู้ความนั้น จึงร้องขึ้นว่า " พวกท่านจงกลับเกือบ" " พ่อก็คงหมด นั้น ถึงที่ ๆ ตนพักแล้วในวันนาน ก็พากันเศร้าไปตามกันว่า " แม่นี้ของพวกเราก็หมดแล้ว พวกเรากันฉันหยายในคราวนี้แล้ว" จึงพากันนอนอยู่ได้เกินนอนของตน ๆ พระโพธิสัตว์ เที่ยวไปในเวลาที่พื้นที่เย็นตอนเช้านั้นแล เห็นกองค์ภูพรากอหนึ่ง คิดว่า " หญิงเหล่านั้น" จงออกขึ้นด้วยความเย็นของน้ำภายใน" จึ่งให้บูชาประเทบั้น เมื่อคนทั่งหลายดูดลงไปสิ้นที่ประมาน ๕๐ สอก ดูอยู่ระทบพื้นหินภายใต้. พ่อก็คั่งหมด พากันละความพยายามแล้ว พระโพธิสัตว์ คิดว่า " ภายใต้แผ่นหนนี้ลงมีน้ำ" กระโดดลงไปเบี่ยงหูฟัง ได้ยินเสียงน้ำแล้วจึงขึ้นมา บังคนไว้ว่า " พอ เมื่อเธอจะความพยายามเสียแล้ว พวกเราจะพากันฉันหยอมดม เธองอับก่อนเหลือสิ่งไม่ไดด้อ