การบรรลุธรรมและความสิ้นกิเลสในพระพุทธศาสนา : หน้า 90/174

ประโยค- มังคดตฑาๅนี้นี่ภาษา เล่ม ๕ หน้า ๙๐ ที่นีพบนามในสูตรโดยนัยเป็นต้นว่า "ราคุณโย" เพราะความที่ท่าน กล่าวไว้โดยไม่แปลกนึกว่า "คุณ" สำวาวายายอรย์ จะกล่าวแน่นอนว่า "ของตน" (เพราะ) การบรรลุณพิพวามของผู้อื่น ด้วยความสิ้นเลสของผู้อื่น ถ้าผิดไม่ ฉะนั้นแสดง การบรรญธรรมเป็น ที่สิ้นไปแห่งกิเลส ในขณะแห่งโคตรภาณุณ ด้วยอันตราธานาฝาน ให้เป็นอารมณ์ถูกต้องโดยแท้ เหตุฉะนั้น พระอรรถกถาจารย์ จึงคำ ว่าเป็นต้นว่า "กิญฺญมน ตถ อญฺญาณตสุยา." หากผู้ถามพิงถามว่า "ใครไม่อาจเพื่อจะกล่าวว่าธรรมเป็นที่ สิ้นกิเลส อันพระอริยบุคคลตมบรรลุได้ ด้วยอาการกล่าววาทะทำให้เป็น อารมณ์ มึใคร่หรือ ? เพราะว่า จิตยอมหน่วงเหนี่ยวอารมณ์ที่ล่วงแล้ว และยังไม่ถึงเป็นต้นทุกชนิด จะหน่วงเหนี่ยวแต่อตามที่สำเร็จแล้ว เท่านั้นก็หาไม่." ผู้ฉลายพิงฉลว่า "แม่โคตรภูษบาล จักไม่ปรารถนาความที่กิเลส มีความไม่เกิดขึ้นเป็นธรรมดาที่บรรลุทำเป็นไป เพราะบุคคลยังไม่ บรรลุภูษพานามิวิญญาณที่มีขึ้นพวนเป็นอารมณ์ไม่? เพราะนิติพานไม่ เหมือนธรรมเหล่านั้น. ถีนิพนานั่น อนใคร ๆ ผู้จะมิได้รับปลู อาจเพื่อหน่วงเหนี่ยว (ให้เป็นอารมณ์ได้) เพราะความเป็นสภาพ ลึกซึ่งยังม. เพราะฉะนั้น นิพนานนั้น พิงเป็นความเป็นสภาพลักษณ์ซึ่ง ก้าวล่วงลากวา ที่เป็นไป ๑ กาล อนโคตรภูษณพิงบรรลุ อีกอย่าง หนึ่ง ความสิ้นกิเลสที่เกิดขึ้นก่อนว่าโคตรภูษณ พิงมีบ่กุบุคคลผู้