ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค
- มังคลัตถาที่เป็นแปล เล่ม ๕ หน้า ๔๒
ไว้ในสูตรนี้ว่าพรหมจรรย์ บทว่า อจารจุฬสมุนาคัต คำว่าประกอบด้วยองค์ ๔ ด้วยสามารถอาการเป็นไปแห่งตน ๔ อย่าง ที่ยังกรอ้างทำได้นา ๔ อย่างให้สำเร็จ
ก็จะย่อเอาได้กวา ๔ อย่าง พิจารณาดูในบทสั้นนาสูตร
[อุ โบสถ์ชื่อว่าพรหมจรรย์]
[๕๐๔] อุโบสถอันประกอบด้วยองค์ ๔ ที่บุคคลทำด้วย
สามารถฝึกตน ชื่อว่า พรหมจรรย์ ในนิบิตว่ากว่า
"บุคคล ย่อมเข้าถึงความเป็นกษัตรย์ ด้วยพรหม-จรรย์ชั้นต่ำ ย่อมเข้าถึงความเป็นเทพด้วยพรหม-จรรย์ชั้นกลาง ย่อมหมดจด ด้วยพรหมจรรย์ชั้นสูงสุด"
[๕๐๔] อรรถกถานิยมชาดั้นว่า "บรรดาพรหมจรรย์๑ อย่าง
นั่น ศีลเพียงมุณูรติในลัทธิเสรียรเป็นอันมาก ชื่อว่า พรหมจรรย์ชั้นต่ำ บุคคลอ่อนเข้าถึง
ความเป็นเทพ ด้วยพรหมจรรย์ชั้นกลาง บุคคลอ่อนเข้าถึง
ความเป็นเทพ ด้วยพรหมจรรย์ชั้นสูงนั้น ส่วนศีลที่สงบัต๎
ให้เกิด ชื่อว่า พรหมจรรย์ชั้นสูงสุด บุคคลอ่อนเกิดในพรหมโลก
ด้วยพรหมจรรย์สูงสุดนั้น ชนภายนอก (พุทธศาสนา) ทั้งหลายกล่าว
ความเกิดในพรหมโลกน่านิพพาน ด้วยเหตุนี้ พระผู้พระภาค
จึงตรัสว่า วิสุจิต
๑. ข. ชา. มหา. ๒๕/๔๕. ๒. ชาดกฎุกรณ์. ๕/๑๖๒.