ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค- มังคลอดก์นี้เป็นเปล เล่ม ๕ หน้า 131
ในบิดาบัง ในปิยมังว่้องน้องสาวเป็นต้นบัง ในบรรพชิตทั้งหลายบัง. เขายอมได้ความเต็มในที่สุด ๆ ตนไปแล้ว ว่า บุคคลนี้ ยอมผิด ในบรรดิบัง ในปิยมังมีสาวน้องสาวเป็นต้นบังใน บรรพชิตทั้งหลายบัง โทสะ คือว่ามโทษมาก ด้วยอารามโทษ ทางโลก อย่างนี้อ่อ. อนึ่ง เขายอมใหม่ในนรกตลอดกับ เพราะ อนุศิทธรรมอันตรกะทำแล้ว ด้วยอำนาจโทษะ. โทสะ คือว่ามีโทษมาก ด้วยอาญาโทษ
บทว่า จิปลวิริยี ความว่า โทสะ คบยเร็ว. จริงอยู่ บุคล ผู้อื่นโทสะประทุร้ายแล้ว ผิดในมารดาบิดาดังบัง ในเจียดบังบังใน โพธิ์บัง ในบรรพชิตทั้งหลายบัง แล้วยอมแสดงโทษว่า 'ขอท่าน จอ ดโทษแก้ข้า'. กระมันของเขา ยอมกลับเป็นปกติพร้อมกับ การให้อโทษทีเดียว. ฝ่ายโมทะ กล่าวว่า มีโทษมาก ด้วยเหตุ ๒ ประกายเหมือนกัน. มีโทษมากอย่างไร ? จริงอยู่ บุคคลเป็นผู้ลง แล้วเพราะโทษนะ ผิดในมารดาบิดาดังบัง ในเจียดบังบังในโพธิ์บัง ในบรรพชิตทั้งหลายบัง แล้วยอมได้ความดีในที่สุด ๆ ตนไป แล้ว ๆ โมทะ คือว่ามีโทษมากด้วยสามารถโทษทางโลกอย่างนี้ก่อน องค์ คนหลง ย่อมใหม่ในนรกตลอดกับด้วยอนันตริยธรรม อันคน กระทำแล้วด้วยอำนาจโทษะ. โมทะ กล่าวว่า มีความโทษมาก ด้วยสามารถโทษ อันเป็นวิบาก ด้วยประกาศคัพพรรณามาตะนี้.
บทว่า ทนุวิริยี คือ ค่อย ๆ คบย. จริงอยู่ กรรมอันคน