มังกี่คลำ เล่ม ๕ หน้า ๑๙ : หน้า 19/174

ประโยค - มังกี่คลำนี้แปล เล่ม ๕ หน้า ๑๙ แก่พระราชบิดา มิกืออธิบายว่า พระนางจันทวดีนี้ ทำสมณะผู้มติสูงนี้ ผู้ชื่ออาญิ เพราะเป็นผู้แสวงหาคุณทั้งหลายมีสีสันเป็นต้น ให้เป็นผู้อภิบาล บุรษัยชื่อว่าคาชปูเพื่อประโยชน์แก่พระราชบิดา เพราะฉะนั้น ปราชญ์ขี้ก่านว่า “หญิงทั้งหลายมักลำล่งกว่านาง”; [๔๙๒] ในกาลนั้น คาบส เชื่อพระบรรดาอื่นขึ้น โดยประสงค์ว่า “อักประหารถมงคลที่คอ” ช่างเห็นรีบนัน ถูกมนต์ภัย กุฎาม กรีงขึ้นดังลั่น แม้ช่าง ม้า และโอกาสที่เหลือ ได้ยินเสียง ของช่างนั้น ก็พากันร้องขึ้น แม้มหาชนก็ร้องขึ้น คาบสนให้ฟังเสียง นั้นแล้วถึงความสดใส แลดูชูฎาเป็นต้นของตน เป็นผู้มีความเด็ดร้อน คำว่า “กรรมอำลามก ไม่สมควรแก่นเราหนอ” ดังนี้แล้ว ยังหิริและโอตตัปปะให้กลั้นดิ้นในขณะนั้นเอง พิจารณาคลื่นแล้ว ยังบนแม่ที่เสื่อมสินใจแล้วให้กลั้นดิ้นดี นั่งขัดสมาธิในอากาศ แสดงธรรมแต่พระราชา กล่าวเสร็จแล้ว ส่งให้คนทำหลุมบอญพิธี ๓.ในโบราณกรรตกา ใช้สีขาววัด ๔ คือ สดุสมิ เรื่องเป็นผู้ดลในข้าวกล้า คือคือเอาส่วนที่ ๑๐ แต่ขาวดังกล่าวเสด็จแล้ว ปรัสมิ เรื่องเป็นผู้คลาดในร่ม คือให้ขาวและบำเหน็จ ทุก ๖ เดือนแก่มหาโข สุมปา คิดจุดคล้องน้ำใจประชาชนผู้ดำรง คืให้ทรัพย์เป็น ๆ หรือ ๒ พัน เพื่อเจริญสุขอาย ชื่นใจ ภายในกล่าวว่ากว่าคีม ในใจ คือกล่าวคำก่อนนวล เมื่อลงพุท ได้ดังนี้จึงอยู่เป็นสุข ชื่อว่า นิรุกฺข มีมอ่นออกแล้ว เพราะไม่ต้องลงลิ้มลิ้มประคูเรน ครั้งรัฐบาลพระเจ้าโอกากรพร หลอดนทั้งหลายบัญญัตมาหาย ๆ ยกเลิกสังฆวัดในนั้น ๆ นั่นเสีย มนัญญะ คือ อตสมโณ ญาณอันมั่งซึ่งนี้บำ. ปรุสมโม ญาณอันมั่งนี้บูร นิจฤุโฟ ญาณอันมั่งซึ่งบูร นิจฤุโฟ ญาณอันมั่งบูร ญาณวิญญาณสลักอันออกแล้ว เพราะได้บริจาคสมบัติของตนทั้งหมด สมมานใส ยืนอมัสอดท่อนในในช่องแอ๊ก วางเปลาย ยืนอมัสซึ่งวางคือเนยใส น้ำผึ้งที่สกลคอยมนต์.