คำสอนเกี่ยวกับการกำจัดโลภะ : หน้า 143/174

ประโยค - มัคคลดทีปนี้เป็นเปล่า เล่ม ๕ - หน้า 143 กสิณในเครวดัดของพระราชเป็นอารมณ์ให้ฝึกแล้ว ละเราะ ด้วยสามารถอิกขมปุนหุน ไม่ยดืออะไร ๆ เลย ถวายโอวาท ( แดพระราชา ) ว่า " ขอพระองค์จงเป็นผู้ไม่ประมาทประพฤติธรรม เกิด พระเจ้าข้า " ดังนี้เป็นต้นแล้ว ไปสู่วัันดโดยอากาศ บวก แล้ว มิมานไม่เสื่อม ได้เป็นผู้บำบัดในพรหมโลกแล้ว เรื่องพระราชาผู้เป็นไปในอำนาจต้นหา จบ. [ ๕๕๕ ] เพราะเหตุนี้นั่น คุณครูพึงปฏิบัติ จะโลกะเป็นต้นเสียด เพราะว่า เมื่อปฏิบัติอย่างนี้ ย่อมอานเพื่อบรรลุวิชชิจได้. ด้วยเหตุดนั้น พระผู้พระภาค จึงตรัสไว้ในมูลสูตรว่า " ก็ผู้ใดากำจัดโลทะได้แล้ว ไม่โลภในอารมณ์ อันเป็นที่สุดแห่งโลภะ ความโลภย่อมเสื่อมสิ้นไป จากผู้นั้น เหมือนหยาดน้ำจากใบไม้วันนั้น อันนี้ ผู้ใดากำจัดโลทะได้แล้ว ไม่ประทุษร้าย ในอารมณ์ อันเป็นที่สุดแห่งความประฑูร้าย, โทสะอยู่เสมอสิ้นไปจากผู้ชนั้น เหมือนผลตลา หลุดไปจากขั้ววันนั้น อันนี้ ผู้ใดากำจัดโลทะได้ แล้ว ไม่หลงในอารมณ์ อันเป็นที่สุดแห่งความ หลวง ผู้ชน.ยอ่มงำจัดโลทะได้ทั้งมด หมาย พระอติตยอู่ขี ขจัดดีให้หมดไปอันนั้น.." [ ๕๕๖ ] อรรถดกามสูตรนั่นว่า " บรรดาบทเหล่านี้ บท สารบาญ ให้สมควร ๑. ละด้วยการข่มไว้ด้วยกำลังจิต แม้เมื่ออานเสื่อม ก็เสดลกลับมารีบขึ้นอีกได้. ٢. ข. อิติ ๒๕/๒๕๔๕. ๓. ป. ที่ ข.อิติ ๑๓๒.