ความไม่หวั่นไหวของจิตภิญญา : หน้า 104/174

ประโยค – มังกลีตทีเป็นเปล เล่ม ๕ หน้า 104 ๖๙ ๑๐ ชื่อว่านะ ตั้งแต่ ๑๐ พระมารไป ชื่อว่านะมัชฌิมะ ตั้งแต่ ๒๐ พระมารชื่อว่านะ มีฎีกาสูตรนั้นว่า พระอธิการยิ้มว่าช่า วิตติBirthสุด ปฏุ ธายเถโร หมายเอา พระเถระผู้เข้าลักษณะผู้กล่าวสอน ภิญญ์. [๕๔] บรรดาภิกษุเหล่านั้น จิตของภิญญาใด อนโลกธรรม ทั้งหลายถูกต้องแล้ว ย่อมไม่หวั่นไหว จิตของภิญญานั้น อนโลกธรรม ไร ๆ พึงให้หวั่นไหวไม่ได้ บันติพิพากษาว่าเป็นมงคล เพราะนำ มาซึ่งความเป็นผู้สูงสุดในโลก ถามว่า "จิตของใคร อนโลกธรรมเหล่านั้นถูกต้องแล้ว ย่อม ไม่หวั่นไหว?" แก้ว่าของพระอรหันต์อาจนาสพ, มิใช่ของใครอืน จริงอย่างนั้น บรรพชิตทั้งหลายมีความเมตตาเป็นต้น เห็น พระอุปภัมภ์วิทยาเถรแล้ว จับที่รศะ หู จุกา กล่าวว่ามา "พ่อหนู พ่อไม่กระสัน ยังยินดีอยู่ในศาสนาอยู่หรือ" พระเถระไม่โกรธ ไม่ ประทุริยาย ดอากเมนตรเป็นต้นเหล่านั้นเลย. ภิญญสนานก็นว่า "บรรพชิตทั้งหลายสมุธเป็นต้น ย่อม เปี่ยมเมตตา (พระเถร) อย่างนั้น และอย่างนี้ ท่านไม่โกรธ ไม่ ประทุริยายเลย." พระคาถาดารงดั่งนั้นแล้ว ตรัสว่า "อย่างนั้นภิญญทั้งหลาย