ความเป็นผู้กิ้นในพระอรหันต์ : หน้า 150/174

ประโยคอมัล มังคลอดทีปนีแปล เล่ม ๕ หน้า 150 ใหม่ กล่าวว่าความเป็นผู้กิ้นอรั่ ไม่เป็นไปแล้ว ในว่า อุป- วัตตุบูชรติกโลกุตตุมภาวนา นั่น สมจริงดังที่พระอรัถ- ถากาว่าในอรรถถกถาภูมิ องค์สมมิว่า "ถอดรหัสพระอรัถรอเป็น ธรรมอันพระอรัถมิได้อบรมแล้ว อุปนทนกะที่เป็นไปในรูป และอรูป ก็พึงเป็นไป เพราะเหตุไร ? เพราะความที่หยาดหลาย แห่งความเป็นไปของอุปาทานนั้นมีอยู่ ก็มัรรนั้น เมื่อเกิดฉัน เท่านั้น ย่อมถอนขึ้นซึ่งกิเลส ๘ กองหล้านี้ คือ "รูปปรากะ อรูปปรากะ มานะ อง์ช่อจะ อวิชชา มานานุสัย ภาวนากามสู priority อวิชฌานสัย' อุปนานกะที่เป็นไปในนพใหม่ของพระอิทธนาสง จักเป็นไปได้แต่ไหน เล่า ในบัณฑิต อรหันวรรณ์ กระทำอยู่ซึ่งอุปาทานกะที่เป็นไป ไม่ให้ เป็นไปอย่างนี้ ย่อมออกจากอุปาทานกะว่า" [๒๐๔] ก็พระธรรมเสนาบดี กล่าวความเป็นผู้กิ้นที่ไว้ณิกาส แห่งปรมิตรสูตรอย่างนี้ว่า " ถามว่่า พระอรัถต์ ย่อมเป็นผู้กิ้นที่ ในอิทธุธรมณ์และอิทธุรธรรมมิได้อย่างไร ? แก้ว่า "พระอรัถต์ เป็นผู้กิ้นที่ในลม เป็นผู้กิ้นที่ แม้ในความเสื่อมลาภ แม้ในความ เสื่อมยศ แม้ในสรเสริญ แม้ในเนิทา แม้ในสุข แม้ในทุกข์ ว่า บุคคลพึงเอาของหอมบงบ้างหิ้ง ถ้าว่า บุคคลพึงเอาพร้า ถ้า ถากบานบ้างหิ้ง ราคะอ่อนไม่มีในเพราะการลบโลน ปฏิญะก็อ่อน ในมีโมในเพราะการถบโลน เพราะอรัถ ก็เป็นผู้ละซึ่งความดีใจและ เสียใจ ล้วนเสียได้ซึ่งความย่อยยามและความคดี กว่าล่วงด้วยดีดัง อ. อุฏฐาสิเน ๒๖๔. ๒ ข. มห. ๒๕/๑๙๙.