ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค- มังคลัตถิในนี้แปล เล่ม ๕ หน้า ที่ ๓๘
บทว่า ติ เม วติ ความว่า ท่านที่ให้แล้วโดยการพรหมนั้นแหละ
ได้เป็นวัตรอันเราสามารถแล้ว และเป็นพรหมจรรย์ของเรา ก็วิวาท
มีกุศลเป็นกันนี้ เป็นวิบินทแหงพรหมจรรย์นั้นที่ประพฤติตนแล้ว "
ภูมามาฉนาทสูตรว่า " ความประพฤติ เซียนาประเสริฐ คือ
ลำเลิก เพราะปลอดบาปธรรมมีดิน คือ ความตระหนี่เป็นต้น และ
เพราะพอกพูนคุณ มีมตาเป็นต้น เพราะเหตุนี้ จึงชื่อว่าพรหมจรรย์
[ ประพฤคิประเสริฐ ] คือ ทนา. อนุภา ชื่อว่ากุฏิ แสงแห่ง
สรีระอันโพล่งขึ้นจากแสงอำจากแสงแห่งผ้าและเครื่องประดับ และด้วยความอุตสาหะ
ชื่อว่า ความเข้าถึงกำลังและความเพรียง.
นาคาราช ชื่อว่า วรุณ ย่อมเรียก วิริฺฐบัณฑิตว่า ท่านปราชญ์.
[ เวยาวัจจะชื่อว่าคำว่าพรหมจรรย์]
[๕๕๖] เวยาวัจจะ (ความประพฤติขวานขวาย) คือว่า
พรหมจรรย์ ในองค์กุฎิเปิดวัดว่า
"ฝ่ามือเป็นที่ให้สมบัติที่น่าใคร่ ด้วยหัวแห่งบุญ
นั้น, ฝ่ามือเป็นคนหลังไหวแห่งผลอันหวาน
ด้วยหัวแห่งบุญนั้น, บุญย่อมสำเร็จในฝ่ามือ ด้วย
พรหมจรรย์ของเรานั้น."
เนือความแห่งดานนี้ ข้าพเจ้าให้พิสูจน์การแล้ว พร้อมกับเรื่องใน
อนุราชกรรมในหนหน้า.