มังคลัตถิและพรหมจรรย์ในพระพุทธศาสนา : หน้า 38/174

ประโยค- มังคลัตถิในนี้แปล เล่ม ๕ หน้า ที่ ๓๘ บทว่า ติ เม วติ ความว่า ท่านที่ให้แล้วโดยการพรหมนั้นแหละ ได้เป็นวัตรอันเราสามารถแล้ว และเป็นพรหมจรรย์ของเรา ก็วิวาท มีกุศลเป็นกันนี้ เป็นวิบินทแหงพรหมจรรย์นั้นที่ประพฤติตนแล้ว " ภูมามาฉนาทสูตรว่า " ความประพฤติ เซียนาประเสริฐ คือ ลำเลิก เพราะปลอดบาปธรรมมีดิน คือ ความตระหนี่เป็นต้น และ เพราะพอกพูนคุณ มีมตาเป็นต้น เพราะเหตุนี้ จึงชื่อว่าพรหมจรรย์ [ ประพฤคิประเสริฐ ] คือ ทนา. อนุภา ชื่อว่ากุฏิ แสงแห่ง สรีระอันโพล่งขึ้นจากแสงอำจากแสงแห่งผ้าและเครื่องประดับ และด้วยความอุตสาหะ ชื่อว่า ความเข้าถึงกำลังและความเพรียง. นาคาราช ชื่อว่า วรุณ ย่อมเรียก วิริฺฐบัณฑิตว่า ท่านปราชญ์. [ เวยาวัจจะชื่อว่าคำว่าพรหมจรรย์] [๕๕๖] เวยาวัจจะ (ความประพฤติขวานขวาย) คือว่า พรหมจรรย์ ในองค์กุฎิเปิดวัดว่า "ฝ่ามือเป็นที่ให้สมบัติที่น่าใคร่ ด้วยหัวแห่งบุญ นั้น, ฝ่ามือเป็นคนหลังไหวแห่งผลอันหวาน ด้วยหัวแห่งบุญนั้น, บุญย่อมสำเร็จในฝ่ามือ ด้วย พรหมจรรย์ของเรานั้น." เนือความแห่งดานนี้ ข้าพเจ้าให้พิสูจน์การแล้ว พร้อมกับเรื่องใน อนุราชกรรมในหนหน้า.