ข้อความต้นฉบับในหน้า
เสียพร้อมทั้งกัดตาตา ห ได้กระทำให้เป็นจุใจวิม ด้วยการประหาร ด้วยพระบาท.
พระปัญญาพุทธ แดพระพักตร์ของอุปราชนั้น ด้วยดำริว่า
" สัตว์นี้ ฉันหายแล้วหนอ."
ลำดับนั้น อุปราชนั้น คำว่า "สมณะ ข้าพเจ้าเป็นพระ
ราชโอรสของพระเจ้ากิสนาวาส โดยชื่อว่า ทูล ภูรมาร
เรา ลิขิตดุอยู ถกกระทำอะไรแก่เราได้" พระปัญญาพุทธะ เป็น
ผู้ขาดกัดตา ห ไปสู่อ้อม ชื่อ นั่นมฤกละ โดยเหวาหที่เดียว.
ขณะนั้นเอง บาปกรรม ปราปฎแก่กูปราชแล้ว. ทั่วเธอมี
ความเร่าร้อนในสรีระเกิดขึ้น ด้วยทรงรู้สึกว่า " เราร้อน " ล้มลง
ณ ที่นั่นนั่นเอง. น้ำควรดื่ม มีประมาณเท่าใด, น้ำนี้ทั้งหมด ขาดแล้ว.
แม่เหมือนกับแท้งแล้ว. ทั่วเธอไม่ใด้ควรดื่ม กระทำละในที่นั้นทันที
แล้วไปเกิดในอเวจี.
อุปราชนั้น เป็นพาล หลงแล้วเพราะโมหะ อันโทสะประทะ-
ร้ายแล้ว โกรธในบุคคลไม่ควรโกรธ ไม่ละโทสะ แม้ด้วยธรรม
เพียงตักปลาน ย่อมประสบทุกอย่างใหญ่ ด้วยประการฉะนี้.
เรื่องทฤควรมามในอรรถถาถึมมิธรรชาดาในสัตตวรรทุกบัด.
[๔๕๔] ขนทั้งหลาย ไม่อธุลุธรรมมีโลภะเป็นต้นเหล่านั้น
แม้ด้วยธรรมเพียงดันทุปาน ประสบทุกแล้ว ด้วยประการฉะนี้
ส่วนผู้อธุลุธรรมเหล่านั้น ย่อมประสบสุข.
๑. ชาดกฐกถา. ๗/๒๕๒.