ธรรมะเพื่อประชาชน: เฮือกสุดท้ายของชีวิต : หน้า 42/585

ธรรมะเพื่อประชาชll เฮือกสุดท้ายของชีวิต (๒) ๔๑ กับฝูงสุนัข เพื่อล่าเนื้อมาขายเลี้ยงชีพ พระโสณะผู้เป็นพระ ลูกชาย ก็คอยห้ามปรามผู้เป็นบิดาอยู่เสมอ แต่พรานเฒ่าก็ไม่ เชื่อฟัง ยังเข้าป่าไปล่าเนื้ออยู่เนืองนิตย์ เมื่อชราภาพลง ร่างกาย อ่อนแอเข้าป่าไม่ไหวแล้ว พระลูกชายมีจิตเอ็นดูกรุณาต่อโยมพ่อ จึงแนะนำให้โยมพ่อบวชจะได้บุญกุศลไว้บ้าง พ่อเฒ่าไม่มีศรัทธา ก็บอกปฏิเสธไป อ้างโน่นอ้างนี้เพื่อบ่ายเบี่ยงตลอดมา พระเถรเจ้าพยายามหาโอกาสเหมาะๆ ที่จะชวนโยมพ่อ บวชให้ได้ เพราะรู้ว่าโยมพ่อจะต้องตายภายในไม่กี่วัน ฝ่ายโยมพ่อ ผู้แก่ชราก็ยังชะล่าใจ ไม่รู้ว่าพญามัจจุราชกำลังมาเยือนอยู่ ประตูบ้านแล้ว เมื่อเห็นพระลูกชายมาชักชวนแกมอ้อนวอนก็ ใจอ่อน ในที่สุดจึงยอมบวช แต่ขอบวชเป็นเพียงสามเณร พระเถระ ก็สอนให้รักษาศีล ๑๐ และให้หมั่นเจริญพุทธานุสติ ครั้นสามเณรเฒ่าบวชได้เพียงวันเดียว ก็เกิดอาพาธ หนักใกล้ตาย นอนบนเตียงไม่อาจลุกขึ้นได้ ในขณะที่กำลังจะ สิ้นลมนั้น พลันนิมิตอกุศลก็มาปรากฏก่อน คือได้เห็นสุนัขตัวใหญ่ๆ วิ่งออกมาจากเชิงเขา แล้วเข้ามาแวดล้อมตัว แสดงอาการ เหมือนจะกัดกินเนื้อหนังมังสา สามเณรเฒ่าเห็นเช่นนั้นก็สะดุ้ง ตกใจกลัว ใจสั่นร้องลั่นโวยวายขึ้นมา เรียกพระลูกชายให้เข้า มาช่วยห้ามสุนัข พระเถระรีบเข้าประคอง เห็นสามเณรเฒ่า กำลังนอนหลับตากระสับกระส่ายทุรนทุรายอยู่ ก็ไต่ถามว่าสิ่งที่