ธรรมะเพื่อประชาชน : หน้า 161/585

ธรรมะเพื่อประชl ปฏิปทาของผู้ไปเกิดเป็นเปรต ๑๖๐ ที่สมควรแล้ว พระลักขณเถระเห็นว่าเป็นโอกาสเหมาะ จึงได้ ถามพระมหาโมคคัลลานเถระต่อเบื้องพระพักตร์ของพระสัมมา สัมพุทธเจ้าอีกครั้งหนึ่ง พระเถระตอบว่า “เมื่อผมลงมาจาก ภูเขาคิชฌกูฏ พร้อมกับท่านเมื่อเช้านี้ ผมได้เห็นโครงกระดูกลอย อยู่ในอากาศ พวกแร้งบ้าง กาบ้าง นกตะกรุมบ้าง ต่างโผถลา ตามทิ้งตามจิกตีโครงกระดูกนั้น และโครงกระดูกนั้นสามารถ ส่งเสียงร้องครวญครางได้ ผมจึงคิดว่า น่าอัศจรรย์จริงหนอ ไม่เคยคิดเลยว่า สัตว์ที่มีรูปร่างอย่างนี้ก็มีอยู่ การได้อัตภาพ เห็นปานนี้ก็มีเหมือนกัน ครั้นคิดเช่นนี้แล้ว ผมจึงได้แสดง อาการยิ้มขึ้น” พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงมีพุทธฎีกาว่า “ดูก่อนเธอผู้เห็น ภัยในวัฏสงสารทั้งหลาย สาวกของเราเป็นผู้มีจักษุหนอ สาวก ของเราเป็นผู้มีญาณหนอ เพราะว่า สาวกของเราได้เห็นสัตว์ เช่นนั้นได้ จักได้เป็นพยานของเรา เมื่อก่อนนี้เราก็ได้เห็นสัตว์ ตนนั้นเหมือนกัน แต่ว่าไม่ได้พยากรณ์ไว้ เพราะหากว่าเราจะ พยากรณ์สัตว์นั้นไซร้ คนบางพวกก็จะไม่พึงเชื่อเรา ข้อที่คน ทั้งหลายไม่เชื่อเรา ก็จะเป็นไปเพื่อมิใช่ประโยชน์ เพื่อความทุกข์ สิ้นกาลนาน” จากนั้นพระองค์ทรงตรัสเล่าประวัติของเปรต โครงกระดูกที่พระเถระเห็นในเช้าวันนั้นว่า