อสัญญีสัตตาภูมิและการเข้าถึงพระนิพพาน : หน้า 422/585

ธรรเพื่อประชาช อสัญญีสัตตาพรหม ๔๒ เข้าสมาบัติอยู่ในท่าต่างๆ อยู่ที่พรหมวิมานของตนเอง สิ้นกาล ๕๐๐ มหากัปเป็นกำหนด ซึ่งคำโลกสมมติเรียกชื่อว่า พรหมลูกฟัก เนื่องจากเมื่อพรหมเหล่านี้ขึ้นไปสถิตอยู่ในพรหมวิมานของ ตนเอง เป็นเวลานานประมาณเป็นร้อยๆ มหากัปแล้ว ไม่ว่าจะ อยู่ในอิริยาบถใด ก็เสมือนกับว่านอนหลับเข้าสู่นิทราอยู่ ไม่มี ความรู้สึกรับรู้สิ่งใดๆ ภายนอกเลย เพราะว่าไม่มีสัญญา มีแต่ รูปเปล่าๆ หากเมื่อใดที่พรหมเหล่านี้ถึงกำหนดอายุขัย คือจ๋าต้อง จากพรหมโลกเบื้องสูง ซึ่งเป็นอสัญญีสัตตาภูมิแห่งนี้ ก็จะพลัน มีจิตใจกลับคืนมาเป็นปกติเหมือนเดิม เป็นผู้มีชีวิตจิตใจเหมือน มนุษย์ทุกอย่าง อุปมาเหมือนนอนหลับ ฝันถึงแต่เรื่องที่เป็น สิริมงคล หลับเป็นสุขตลอดอายุขัย แต่ท่านไม่ได้นอน ท่าน เข้าฌานสมาบัติในอิริยาบถต่างๆ เสวยสุขอันเกิดจากสภาวะใจ ทีหยุดนิ่ง คือเป็นเอกัคคตารมณ์ตลอดเวลา เนื่องจากธรรมปฏิบัติที่ท่านบำเพ็ญและได้เข้าถึงนั้น ยังเป็นสมาธินอกตัว ไม่ได้เอาใจมาหยุดไว้ที่ศูนย์กลางกาย จึงไม่ สามารถน้อมใจไปสู่กระแสพระนิพพานได้ เพราะฉะนั้นเมื่อ หมดอายุขัย พรหมผู้วิเศษเหล่านี้ก็ต้องจุติลงมาเกิดเป็นมนุษย์ ตามอานาจกุศลที่ตนได้ทำไว้ เพราะว่าท่านยังไม่ได้หมดกิเลส เป็นพระอรหันต์ คือยังไปไม่ถึงพระนิพพานอันเป็นที่สุดแห่งทุกข์