การศึกษาเกี่ยวกับอบายภูมิและกรรม : หน้า 63/585

ธรรเพื่อประช นิรยภูมิ สำหรับ คนบาป ๖๒ เป็นดินแดนที่ไร้ความยินดี มีแต่ความน่าหวาดเสียว น่าสะพรึง กลัวอยู่ตลอดเวลา เมื่อตกลงไปเป็นสัตว์นรกแล้ว ไม่มีสัตว์นรก ตัวไหนอยากอยู่ในมหานรกนั้น แค่เห็นเพียงประตูนรกเปิดแง้ม ออกเท่านั้น สัตว์นรกต่างรีบวิ่งเพื่อจะหลบหนีจากการถูกทัณฑ์ ทรมาน แต่ก็หนีไม่พ้นต้องทนทุกข์ทรมานจนกว่ากรรมจะหมด สัตว์นรกจะหลบหนีออกมาเหมือนนักโทษในโลกมนุษย์ที่แหกคุกหนี หรือจะหลีกเลี่ยงการถูกจำคุกไม่ได้เลย เพราะเป็นกฎแห่งกรรม ซึ่งเป็นกฎเหล็ก ที่สัตว์นรกจําเป็นต้องก้มหน้าก้มตา รับใช้กรรม ที่ทําเอาไว้สถานเดียวเท่านั้น กำเนิดของพวกสัตว์เดียรัจฉานถือว่าเป็นอบายภูมิ เหมือนกัน สัตว์เดียรัจฉานเป็นสัตว์ที่มีอวัยวะไปตามขวาง คือ ขวางทางพระนิพพาน เพราะไม่สามารถหาศูนย์กลางกายได้ เมื่อหาศูนย์กลางกายไม่เจอ ก็ไม่สามารถบรรลุธรรมขั้นสูงได้ อย่างมากก็ทําได้เพียงยังจิตให้เลื่อมใสเท่านั้น เหมือนพญานาค ที่เคยแปลงกายมาบวชเป็นพระ เมื่อพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงทราบก็ห้ามท่านบวชอีกต่อไป เพราะอย่างไรก็ถือว่าเป็น เพียงเดียรัจฉาน จะทำได้ก็รักษาศีลให้บริสุทธิ์ เพราะฉะนั้นจึง จัดเป็นอบายภูมิอยู่นั่นเอง กําเนิดสัตว์เดียรัจฉานแม้จะเป็นหนึ่งในอบายภูมิ ๔ แต่ ก็ไม่จัดเป็นทุคติทั้งหมด เพราะบางทีก็เป็นสถานที่เกิดของสัตว์